Człowiek w ciele odziedziczonym po Adamie, nie jest w stanie nauczyć się posłuszeństwa Bogu inaczej niż przez cierpienia i doświadczenia. Wiemy przecież, że każdy, kto jest dzieckiem Bożym jest przez Boga wychowywany i karcony. Dlatego też Jakub pisze do odbiorców swojego Listu: „Poczytujcie to sobie za największą radość, moi bracia, gdy rozmaite próby przechodzicie” (Jk 1:2). Jak jednak za największą radość uznać fakt utraty pracy, porzucenia przez małżonka, straty majątku, czy chorobę? Jak za największą radość uznać prześladowania?

Jezus jest prawdziwym Chlebem z Nieba danym przez Boga Ojca dla Jego ludu. To Nim mamy się karmić w czasie ziemskiej pielgrzymki, której celem jest nasza Ziemia Obiecana – Górne Jeruzalem.

Bóg nie jest taki jak my. Nie ma takiej możliwości, aby Bóg mógł stracić panowanie nad Sobą. On doskonale panuje nad wszystkim. Moglibyśmy zapewne powiedzieć, że On doskonale panuje nad Sobą. Czytamy w Księdze Nahuma 1:3: " PAN jest nieskory do gniewu i wielki w mocy...". To Boża moc do panowania nad Sobą umożliwia Mu znoszenie niegodziwych i tak długie powstrzymywanie się od ich ukarania.

Prawda i miłość idą w parze. Jedna nie może funkcjonować bez drugiej. Tam gdzie jest wiernie nauczane Słowo Boże – tam jest Prawda; tam też będzie widoczna miłość do Chrystusa, do przykazań Bożych, oraz miłość do braci.  Kościół, który nie naucza o całkowicie zdeprawowanej ludzkiej naturze, oraz nie głosi prawdziwej Ewangelii, nie jest Kościołem miłości.

Apostoł Jan, kierowany troską o zbór, pisze list. Gorąco pragnie utwierdzić Narzeczoną Chrystusa w doktrynach, w wierze i miłości, oraz przestrzec przed zdradą wobec przyszłego Małżonka. Wybrana Pani ma bowiem bezustannie trwać w gotowości na spotkanie z Chrystusem, oraz na wieczne życie w Jego Królestwie. A wierne oczekiwanie na Oblubieńca to uległe i wytrwałe posłuszeństwo wobec Słowa Bożego.

Fundamentalną chrześcijańską prawdą jest nauka o wcieleniu Jezusa Chrystusa; nauka, że Syn Boży przyszedł na ten chory i skażony grzechem świat, aby obdarzyć swój lud prawdziwym rozumem. Przyszedł i dał nam rozum, byśmy zrozumieli kim On jest, jaka jest wola Boża i jak mamy postępować.

Jeśli człowiek nie wierzy świadectwu Boga oraz świadectwu Pisma Świętego, to czyni z Boga kłamcę. Ojciec złożył świadectwo o Synu, potwierdził Go. Człowiek, który odrzuca świadectwo Boga jest w grzechu śmiertelnym, grzechu niewiary. Niewiara nie jest bowiem zjawiskiem intelektualnym, lecz jest grzech nieprzebaczalnym. W końcu pamiętajmy, że bez wiary nie można podobać się Bogu.

Którą idziesz drogą? Czy jest to droga, ktorą jest Chrystus? Czy jest to droga wiary, miłości i posłuszeństwa? Czy może idziesz po drodze bezbożnych? Po drodze na której nie ma właściwej nauce o Chrystusie, nie ma miłości; na której Boże Przykazania są lżone i odrzucane? To pytanie jest bardzo ważne, gdyż dowodem naszego odrodzenie nie są spektatularne dary i cuda, lecz wiara, miłość i posłuszeństwo.