Ludzie cieleśni lubią cuda i znaki. Kochają widzieć i słuchać o uzdrowieniach. Będę się ekscytować zmartwychwstaniami. Przemiana wody w wino również wprowadzi ich w dobry nastrój. Wszystko dlatego, że widzą w tym Boga, który im służy, zaspokaja ich potrzeby oraz rozwiązuje problemy. Takie zgromadzenia są szczególnie smutne, bo pokazują, że dla człowieka najważniejszy jest on sam. Widząc cuda… ludzie przyjęli PANA Jezusa.
Dla uczniów Chrystusa (którzy byli pobożnymi Żydami) Samaria była duchową pustynią. Ale oto, już za chwilę, miały na tej "pustyni" nastąpić obfite żniwa: Samarytanie, odrzuceni – i to słusznie – przez Izraelitów uwierzą, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem. Uwierzą na świadectwo jednej kobiety, a potem na Słowo samego PANA. Trzeba niejeden raz podnieść swoje oczy duchowe, aby zobaczyć, że PAN wszystko już przygotował. Wszystko jest gotowe do żniw! Oczy cielesne uczniów widziały Samarię – krainę bałwochwalców i wrogów Boga, a nie urodzajną glebę.
Rozmowa PANA Jezusa z Samarytanką uczy nas, jak mówić Ewangelię. Zamiast odpowiadać na pytania typu: „Czym się różnicie?”, lepiej zwróćmy uwagę na upamiętanie i zbawienie, które jest jedynie w Jezusie Chrystusie. Doprowadźmy człowieka do wód czystych, które są w Biblii. I niech każdy z nas pamięta, że Zbawicielem jest jedynie Chrystus PAN! Jedynie On ma moc odmienić ludzie życie!
Kim są Ci, którzy ufają PANU, o których mówi tutaj Psalmista? Czy są to mieszkający w Jerozolimie ziemskiej? Nie, chodzi tutaj o Jeruzalem Niebiańskie, które jest zupełnie bezpieczne "teraz i na wieki" w Bożych ramionach. Ono jest naszą matką, do której wzdychamy i jęczymy w tej pielgrzymce, i niczym dzieci pragniemy do niej powrócić...
Miasto o którym mówi Psalmista Dawid jest obecnie budowane. Budulcem używanym do jego budowy nie są martwe kamienie, lecz kamienie żywe - wybrane i powołane dzieci Boże. Kamienie te, są wycinane ze wzgórz przez ręce tych, którzy głoszą prawdę. Są one obciosywane, abyśmy mogli być częścią wiecznej budowli. W rękach Budowniczego jest jeszcze wiele kamieni: nigdy nie wypadną z Jego rąk, aby mogły być na zawsze częścią wznoszonej świątyni.
Cud nakarmienia pięciu tysięcy mężczyzn, jest jednym z najbardziej spektakularnych znaków dokonanych przez naszego PANA Jezusa Chrystusa. (...) Pamiętajmy również, że ze wszystkich cudów opisanych w Ewangeliach, jedynym zapisanym przez wszystkich ewangelistów jest właśnie cud nakarmienia pięciu tysięcy, o którym dzisiaj czytamy. Już sam ten fakt (podobnie jak czterokrotnie powtórzony opis ukrzyżowania i zmartwychwstania Chrystusa) świadczy o tym, że powinniśmy przyjrzeć się mu z należytą uwagą i pieczołowitością.
Jan Chrzciciel mówi wielką prawdę o tym, kim jest Jezus i czym jest Kościół: „Kto ma Oblubienicę, ten jest Oblubieńcem, a przyjaciel Oblubieńca, który stoi i słucha Go, raduje się niezmiernie z powodu głosu oblubieńca. Dlatego ta moja radość stała się pełna” (J 3:29). Nazywa on Chrystusa "Oblubieńcem, który posiada Oblubienicę", siebie zaś nazywa przyjacielem Oblubieńca. Jan Chrzciciel odwołuje się tutaj zarówno do żydowskiego zwyczaju "szoszbin", który przypominającego rolę drużby na współczesnych weselach, jak i do do Pism Starego Testamentu.
Człowiek w stanie naturalnym nie ma żadnej woli, aby przyjść po zbawienie do Chrystusa. Na tym polega wielki grzech ludzkości. I choć nie ma żadnego grzechu tak wielkiego, by krew Jezusa skutecznie z niego nie oczyszczała, to człowiek nie pragnie tej czystości. Zasadniczy problem polega bowiem na tym, że człowiek choć cieleśnie jest żywy, to duchowo jest martwy.
PAN Jezus, w Kazaniu na Górze, nauczając o błogosławieństwach mówił swoim uczniom o prawdziwym szczęściu, które nie przemija i którego nie można utracić. Jest to szczęście, jakiego doznają chrześcijanie. W przeciwieństwie do szczęścia rozumianego przez ten świat, jako dostatek dóbr materialnych, dostatek sił i zdrowia, oraz poczucie bycia kochanym i akceptowanym, szczęście o którym mówi PAN Jezus jest zupełnie niezależne od okoliczności zewnętrznych, gdyż ma swoje źródło w łasce wiary.
Nikodem, chociaż był nauczycielem w Izraelu, zupełnie nie rozumiał słów Jezusa o potrzebie narodzenia się na nowo. Przyjął je dosłownie i cieleśnie, zamiast metaforycznie i duchowo. Nikodem bowiem uważał, że wystarczy urodzić się jako cielesny potomek Abrahama i zostać obrzezanym, aby być w zgodzie z Bogiem. Dziś wielu ludzi popełnia ten sam błąd, uważając, że dziecko urodzone w chrześcijańskiej rodzinie oraz ochrzczone, zostanie zbawione. Prawda zaś jest taka: bez zrodzenia z Ducha Świętego nie ma mowy nawet o ujrzeniu Królestwa Bożego.
