Nie wszyscy, którzy przychodzą do kościoła są Kościołem! Nie wszyscy, którzy podziwiają znanych kaznodziei są chrześcijanami! Dla takich ludzi „twardą mową” jest nauczanie o Bożym wybraniu, usprawiedliwieniu i powołaniu do życia duchowego. Zbyt twardy do spożycia jest dla nich chleb łaski Bożej, gdyż pragną karmić się chlebem upieczonym z mąki swoich uczynków i decyzji. „Twardą mową”, której nie mogą przyjąć jest to, że „Wszyscyśmy żebracy, taka jest prawda”.

Niewiele fragmentów Pisma Świętego zostało tak boleśnie przekręconych jak ten. Żydzi nie są jedynymi ludźmi, którzy wypaczyli sens słów Chrystusa i chcą narzucić innym swoją interpretację. Fragmentowi temu przypisano bowiem znaczenie, którego nigdy nie miał. Stało się tak, gdyż upadły człowiek interpretując Biblię, ma nieszczęśliwą zdolność do tego, by zamieniać dobre jedzenie w truciznę. Pamiętajmy, że nauczanie zostawione dla korzyści człowieka duchowego, przyprowadza do upadku człowieka cielesnego.

Wielu ludzi nazywających siebie chrześcijanami nienawidzi doktryn Ewangelii, nienawidzi chrześcijańskiej nauki o zbawieniu (soteriologii), gdyż jest ona upokarzająca dla ludzkiej natury. Myślenie, które zadomowiło się w zborach, często bazuje wokół hasła: „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”. Dlatego też ludzie nie tolerują nauki o odkupieniu (zadośćuczynieniu), ofierze i zastępczej śmierci Chrystusa, ani prawdy o zupełnej niezdolności człowieka do wiary i upamiętania. Szemranie na słowa Chrystusa i zgorszenie z Jego krzyża się nie skończyło!

Chleb jest niezbędnym pożywieniem. Możemy sobie radzić całkiem dobrze bez wielu rzeczy na naszym stole, ale nie bez chleba. Tak samo jest z Chrystusem! Musimy mieć Chrystusa, lub umrzemy w naszych własnych grzechach. Chleb jest pożywieniem dla wszystkich. Jest to pokarm zarówno dla królów, jak i dla biedoty. Tak samo jest z Chrystusem! On jest Zbawicielem, który zaspokaja potrzeby każdej klasy i warstwy społecznej.

Warto, abyśmy uczyli się od PANA jak mówić Ewangelię ludziom, którzy wierzą w zbawienie z uczynków. Konieczne jest odwrócenie uwagi od człowieka i przekierowanie jej na Boga. Potrzeba do tego wiele taktu i mądrości. Należy powiedzieć: „Mówisz o uczynkach, lecz pierwszym uczynkiem, który należy zrobić, jest uwierzenie w Jezusa Chrystusa. Dopóki nie wierzysz, że On zrobił wszystko dla Twojego Zbawienia, nie zrobiłeś nic! Bez wiary bowiem nie można podobać się Bogu. Zacznij więc wierzyć!”.

Ludzie często szukają Jezusa nie dlatego, by zadbać o zbawienie swojej duszy, lecz w celu poprawienia poziomu i jakości życia ziemskiego. Niektórzy myślą, że wiara chrześcijańska zaowocuje poprawą relacji małżeńskich, inni, że wpłynie pozytywnie na ich stan materialny. Jeszcze inni spodziewają się, że chodzenie za Chrystusem obdarzy ich zdrowiem fizycznym i spektakularnymi mocami do czynienia cudów. Jednak jakiekolwiek inne motywy poza przyjściem do Jezusa ze względu na Niego samego, są niewłaściwe.

Próba jest częścią doświadczenia, jakiego wszyscy prawdziwi chrześcijanie muszą się spodziewać. Jest to jeden ze środków, dzięki któremu jesteśmy nauczani o Bożej łasce i dzięki któremu dowiadujemy się, co naprawdę znajduje się w głebi naszych serc. Zima i lato, zimno i ciepło, chmury i słońce - są niezbędne w naszym życiu aby owoc Ducha przyniósł dojrzałość i wytrwałość.

Cud nakarmienia pięciu tysięcy mężczyzn, jest jednym z najbardziej spektakularnych znaków dokonanych przez naszego PANA Jezusa Chrystusa. (...) Pamiętajmy również, że ze wszystkich cudów opisanych w Ewangeliach, jedynym zapisanym przez wszystkich ewangelistów jest właśnie cud nakarmienia pięciu tysięcy, o którym dzisiaj czytamy. Już sam ten fakt (podobnie jak czterokrotnie powtórzony opis ukrzyżowania i zmartwychwstania Chrystusa) świadczy o tym, że powinniśmy przyjrzeć się mu z należytą uwagą i pieczołowitością.