Człowiek w stanie naturalnym nie ma żadnej woli, aby przyjść po zbawienie do Chrystusa. Na tym polega wielki grzech ludzkości. I choć nie ma żadnego grzechu tak wielkiego, by krew Jezusa skutecznie z niego nie oczyszczała, to człowiek nie pragnie tej czystości. Zasadniczy problem polega bowiem na tym, że człowiek choć cieleśnie jest żywy, to duchowo jest martwy.
PAN Jezus, w Kazaniu na Górze, nauczając o błogosławieństwach mówił swoim uczniom o prawdziwym szczęściu, które nie przemija i którego nie można utracić. Jest to szczęście, jakiego doznają chrześcijanie. W przeciwieństwie do szczęścia rozumianego przez ten świat, jako dostatek dóbr materialnych, dostatek sił i zdrowia, oraz poczucie bycia kochanym i akceptowanym, szczęście o którym mówi PAN Jezus jest zupełnie niezależne od okoliczności zewnętrznych, gdyż ma swoje źródło w łasce wiary.
Nikodem, chociaż był nauczycielem w Izraelu, zupełnie nie rozumiał słów Jezusa o potrzebie narodzenia się na nowo. Przyjął je dosłownie i cieleśnie, zamiast metaforycznie i duchowo. Nikodem bowiem uważał, że wystarczy urodzić się jako cielesny potomek Abrahama i zostać obrzezanym, aby być w zgodzie z Bogiem. Dziś wielu ludzi popełnia ten sam błąd, uważając, że dziecko urodzone w chrześcijańskiej rodzinie oraz ochrzczone, zostanie zbawione. Prawda zaś jest taka: bez zrodzenia z Ducha Świętego nie ma mowy nawet o ujrzeniu Królestwa Bożego.
Psalm 110 jest zarówno Psalmem Mesjańskim jak i Królewskim. Wielu komentatorów biblijnych uważa, że król Dawid napisał go po zdobyciu Jerozolimy. Nie ulega jednak żadnej wątpliwości, że jest to najbardziej znany Psalm, spośród tych, które zapowiadają przyjście w Ciele naszego PANA i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Warto też pamiętać, że Psalm ten jest najczęściej cytowanym proroctwem Starego Testamentu w Nowym Testamencie.Zresztą nie może to dziwić, gdyż zawiera on jedną z tych obietnic i zapowiedzi Starego Testamentu, które otwarcie przepowiadały przyjście naszego PANA.
Świątynia Jerozolimska, z jej kupieckim charakterem, handlem, wymianą pieniędzy i gwarem, daleka była od nakazów Słowa Bożego. Chrystus – Ten, który jest Słowem Boga – nie mógł przejść wobec tak wielkiego świętokradztwa obojętnie. Co tam zobaczył? Niestety, nie zobaczył pielgrzymów świadomych swoich grzechów i kapłanów nauczających ich Prawd Bożych. Zamiast powagi, wynikającej ze sprawowania nakazów Bożych z drżeniem i bojaźnią, PAN: „zastał w świątyni sprzedających woły, owce i gołębie oraz tych, którzy siedzieli i wymieniali pieniądze” (J 2:14).
Wielu ludzi może zastanawiać się, jak to możliwe, że Zbawiciel wraz z uczniami brał udział w przyjęciu weselnym. Dlaczego, zamiast poświęcić czas na nauczanie prawd Bożych, poszedł uczestniczyć w szczęściu mężczyzny i kobiety, którzy ślubowali sobie miłość i wierność małżeńską. Zastanawiając się nad tym, pamiętajmy, że małżeństwo jest stanem błogosławionym przez Boga. Bóg ustanowił je dla ludzi, ich szczęścia i radości. Dlatego też Chrystus PAN nie gardzi domem weselnym, Państwem młodym ani weselnikami. Nie przez przypadek w czasie tej uroczystości ma miejsce pierwszy cud Chrystusowy.
Świat, z jego kulturą młodości, próbuje nam wmówić, że nie ma śmierci. Filmy, reklama i szeroko rozumiany przemysł rozrywkowy robią wszystko, byśmy zapomnieli, że istnieje starość a po niej śmierć. Wszystko w koło zdaje się wołać: „raduj się, młodzieńcze, w swojej młodości, niech twoje serce cieszy cię za dni twojej młodości i krocz drogami swego serca oraz według zdania swoich oczu”, jednak niewielu dodaje: „ale wiedz, że za to wszystko Bóg przyprowadzi cię na sąd” (Kzn 11:9).
Nie ma żadnych innych skutecznych sposobów nawracania ludzi do Boga, oprócz prostego świadectwa Słowa Bożego. Nie ma programów, filmów, ani technik. To nasz Pan wie, jak poszczególnego człowieka przekonać o prawdzie Ewangelii i robi to przez Swoje Słowo i "głupie zwiastowanie". My jesteśmy po to, aby jedynie składać świadectwo o tym, że przyszedł Mesjasz. Tragedią jest, że Kościół zapomniał o mocy Słowa w krzewieniu Dobrej Nowiny.
Jan Chrzciciel był kaznodzieją upamiętania. Nie był człowiekiem wygłaszającym słowa gładkie i przyjemne. W swojej posłudze pokazywał, że uświadomienie problemu grzechu jest właściwym przygotowaniem Drogi Pańskiej. Ponieważ bez zrozumienie powagi i obrzydliwości grzechu nie może być mowy o jakimkolwiek uwierzeniu w Zbawiciela.
Fakt, że Jezus przyszedł w Ciele jest fundamentem naszej wiary w zbawienie. Jest też fundamentem, który podkreślamy kiedy mówimy, że zostaliśmy usprawiedliwieni i zbawieni. Każdy kto neguje przyjście Chrystusa w Ciele, podważa całą wiarę chrześcijańską.
