Pojawienie się Chrystusa spowodowało rozłam wśród Judejczyków, ponieważ Prawda zawsze powoduje spór i zamieszanie w sercach złych ludzi. Dlatego też w Księdze Proroka Jeremiasza czytamy: „Biada mi, moja matko, że urodziłaś mnie, mężczyznę kłótni i sporu na całej ziemi. Nie pożyczyłem im na lichwę ani oni na lichwę mnie nie pożyczali, a jednak każdy mi złorzeczy” (Jr 15:10). Dlatego też i Chrystus PAN mówi: „Nie sądźcie, że przyszedłem przynieść pokój na ziemię. nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz” (Mt 10:34). Nic tak nie dzieli, jak Prawda.

Początkiem prawdziwego chrześcijaństwa jest odkrycie, że jesteśmy winnymi, bezwartościowymi, nędznymi grzesznikami. Dopóki nie dowiemy się, że jesteśmy zgubieni – nie jesteśmy na drodze zbawienia. Pierwszym krokiem do Nieba jest całkowite przekonanie o tym, że zasługujemy jedynie na piekło. Świadomość grzechu, która ostrzega człowieka i skłania do myślenia o jego tragicznym położeniu duchowym, jest dobrym znakiem. Jest to bowiem przejaw życia duchowego, gdyż: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, ponieważ oni będą nasyceni”.

Umyślna niewiara to bolesna choroba duchowa, na którą powszechnie chorują ludzie. Zamykają bowiem swoje oczy, by nie widzieć oczywistych faktów dotyczących Boga i nie poznawać chrześcijańskich doktryn. A kiedy chcemy im pomóc w poznaniu, wówczas odpowiadają, że nie rozumieją a zatem nie mogą uwierzyć w nasze zwiastowanie. A jednak w większości wypadków prawda jest taka, że nie wierzą w to, w co nie chcą uwierzyć. Nie będą więc ani czytać, ani słuchać, ani szukać, ani pytać… gdyż nie chcą poznać prawdy.

Świątynia bez nauczania jest budynkiem pozbawionym Boga. Społeczność ludzi bez doktryny biblijnej jest jedynie grupą ludzi. Łamanie chleba bez doktryny jest jedynie posiłkiem. Modlitwa bez doktryny staje się wypowiadaniem ludzkich słów ze względu na innych ludzi lub samego siebie. Chrystus – Słowo Boże – jest tam, gdzie doktryny (nauki Pisma Świętego) są wykładane i wdrażane w życie.

Kim jest ów błogosławiony Człowiek? Odpowiedź jest prosta. Psalmista śpiewa o naszym PANU Jezusie Chrystusie, który jest w pełni Bogiem i w pełni Człowiekiem. Jedynie On nigdy nie stał na drodze grzeszników, bo kusiciel nie był w stanie Go na tę drogę zaprowadzić. Nie zasiadał również w gronie szyderców, ponieważ nigdy nie szydził z żadnego Bożego przykazania. Ponieważ nie zgadzał się z tymi, którzy wykrzywiali drogi Boże, nie mógł więc i wśród nich zasiąść by zostać uznanym za jednego z wielkich ludzi tego świata.

Świadomość zupełnej zależności od Boga – oto nieodłączny świadek naszego wybrania. Świadomość konieczności Bożego miłosierdzia – oto świadek naszego zbawienia. Boża sprawiedliwość, sprawiedliwość Chrystusowa – oto nasza twierdza, kiedy diabeł próbuje nas oskarżać. Król Dawid wołając do Boga: moja Skało, moje Miłosierdzie, moja Twierdzo! lepiej od wielu współczesnych chrześcijan rozumiał słowa Chrystusa PANA: „Na świecie będziecie mieć ucisk, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat”.

Chrześcijanie bywają zaskoczeni tym, że w swojej wierze i religii są osamotnieni. Niektórzy myślą, że są winni tego, iż najbliżsi im ludzie nie mają wiary lub trwają w herezjach. Niech jednak spojrzą na ten fragment Ewangelii: w PANU Jezusie Chrystusie nie było żadnej winy, żadnego grzechu ani w myśli, ani w mowie, ani w uczynku, a jednak święty Jan Apostoł pisze: „Jego bracia nie wierzyli w Niego”. Świadomość tego, iż nasz PAN znał osamotnienie wśród bliskich, a nawet był atakowany przez własną rodzinę, powinna nieść w nasze serca pokój i komfort.

Prawdziwa Boża Łaska trwa wiecznie. Dlatego od Boga i wiary w Niego nigdy nie odpadną ci, którzy otrzymali tę Łaskę! Niestety do zborów trafiają również ludzie, którzy nigdy nie doświadczyli owej zbawiającej Łaski, którzy posiadają jedynie łaskę podrobioną. To właśnie oni odstępują od Jezusa i Jego Słowa. Nie każdy bowiem, kto mówi, że Chrystus jest Jego PANEM, jest chrześcijaninem. Ludzie mogą mieć uczucia, pragnienia, przekonania, postanowienia, nadzieje, radości, mogą nawet smucić się z powodu religii, a jednocześnie mogą nigdy nie doświadczyć działającej Bożej Łaski.