Próba jest częścią doświadczenia, jakiego wszyscy prawdziwi chrześcijanie muszą się spodziewać. Jest to jeden ze środków, dzięki któremu jesteśmy nauczani o Bożej łasce i dzięki któremu dowiadujemy się, co naprawdę znajduje się w głebi naszych serc. Zima i lato, zimno i ciepło, chmury i słońce - są niezbędne w naszym życiu aby owoc Ducha przyniósł dojrzałość i wytrwałość.
Człowiek w ciele odziedziczonym po Adamie, nie jest w stanie nauczyć się posłuszeństwa Bogu inaczej niż przez cierpienia i doświadczenia. Wiemy przecież, że każdy, kto jest dzieckiem Bożym jest przez Boga wychowywany i karcony. Dlatego też Jakub pisze do odbiorców swojego Listu: „Poczytujcie to sobie za największą radość, moi bracia, gdy rozmaite próby przechodzicie” (Jk 1:2). Jak jednak za największą radość uznać fakt utraty pracy, porzucenia przez małżonka, straty majątku, czy chorobę? Jak za największą radość uznać prześladowania?
