List do Hebrajczyków

Żyjemy w bardzo dziwnym okresie historii Kościoła. W okresie kiedy istnieje wielki brak mężów Bożych, którzy jednoznacznie staną za nauką Ewangelii i przeciwstawią się libertyńskiemu i charyzmatycznemu zepsuciu, które od wewnątrz niszczą chrześcijańską wspólnotę. Niestety czas ten jest czasem duchowych karłów, duchowych chłopców, a nawet dzieci, które skupione są na swoich pragnieniach i potrzebach i nie chcą podjąć walki o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym.

Pełne posłuszeństwo woli Ojca sprawiło, że  dzieło Chrystusa zostało zakończone. Hojnie obdarzyło Go również współczuciem i łaską, które potrzebne są by mógł pomagać swojemu ludowi. Nawet teraz, przebywając w Niebie, wciąż pamięta swój „dni swego ciała”, gdy modlił się z bojaźnią, został wysłuchany i doznał pomocy. Zatem pomoże On wszystkim, którzy przychodzą do Niego w chwilach potrzeby. Tak jak doznawał ochrony w czasie śmierci i został wzbudzony z martwych, tak, również i my, dzięki Jego łasce…

Chrystus okazuje nam autentyczne miłosierdzie; On współodczuwa i cierpi ze swym cierpiącym ludem. Był On doświadczony w słabościach i odniósł nad nimi triumf. Wiedział, czym jest pokusaa, lecz nigdy nie popełnił grzechu. Hebrajczycy myśleli, że zostali sami, lecz to nie była prawda. Nie jest to prawdą również w naszym przypadku.

Przebywamy na pustyni, a przed nami rozpościera się Boży odpoczynek. Musimy jednakże uświadomić sobie wszystkie niebezpieczeństwa, które na nas czekają, oraz wiedzieć jak na nie zareagować. Jesteśmy ostrzegani i zachęcani. Celem tego jest, byśmy uniknęli niewiary, której doświadczyli Żydzi wychodzący z Egiptu; oraz byśmy doznali realności odpoczynku w PANU.

Dom Boży został zbudowany w dwóch etapach, odpowiadających dwóm „apostolskim posługom”. Najpierw Mojżesza, a potem Jezusa. Każdy z nich został wyznaczony przez Boga, aby służyć w Jego domu. Każdy również odznaczał się wiernością w wykonywaniu powierzonego mu zadania. Pomimo owej harmonii należy zwrócić uwagę, że istnieją pewne różnicę pomiędzy ich posługami...

Syn ujmuje się i identyfikuje się z nami i mocno trzyma tych, dla których został Najwyższym Kapłanem przez to, że za nich umarł, a potem powołuje ich przez Ewangelię do Siebie.

Fragment Listu do Hebrajczyków, który dzisiaj czytaliśmy jest pierwszym z 6  ostrzeżeń zawartych w tym liście. Ostrzeżeniom tym należy się bacznie przyjrzeć, trzeba jednak pamiętać, że ich celem jest budowanie wiary odbiorcy nie zaś zastraszanie lub podkopywanie wiary w ostateczność i pewność odkupienia ludu Bożego, które dokonała się na krzyżu Golgoty z Bożego postanowienia przez złożoną ofiarę PANA naszego Jezusa Chrystusa.

Syn jest Królem nie tylko nad stworzeniem, lecz również nad Kościołem. Stąd Jego nieskończenie wyższy pozycja nad aniołami, zarówno w naturalnej jak i duchowej rzeczywistości. Nie ma On równego sobie w Bożych zamierzeniach, dlatego też nie może mieć żadnego rywala w ludzkiej ocenie.

W objawieniu Boga w Synu istnieje pełnia i ostateczność, która nie mogła charakteryzować posługi jakiegokolwiek człowieka. Przy takim rozróżnieniu łatwo zrozumieć, dlaczego było tak wielu proroków, lecz tylko jeden Syn. Żaden z nich, ani wszyscy razem wzięci, nie mogli dorównać Synowi jako Bożemu posłańcowi, Bożemu pośrednikowi.