Skoro w Adamie wszyscy zgrzeszyli, to Adam jest postacią historyczną tak samo jak Chrystus, który odkupił lud Boży. Odrzucenie Adama, odrzucenie stworzenia świata w 7 dni jest taką samą oznaką niewiary, jak stwierdzenie, że Jezus nie jest Chrystusem i nigdy Go nie było. Sprawa nie jest tak błaha i nieistotna, jak próbują to przedstawić środowiska próbujące pogodzić ewolucjonizm z Biblijną nauką o zbawieniu.
Czy zdarzyło Ci się choć raz w swoim chrześcijańskim życiu pomyśleć: Czy jest sens tego co robię? Czy naprawdę warto walczyć? A może lepiej usiąść w przedostatniej ławce kaplicy i przyjąć to, co mówią inni i wreszcie zaznać spokoju?
Jeśli tak, ten fragment Słowa Bożego może być dla Ciebie pomocą i zachęceniem, abyś się nie cofał.
Mamy świadomość grzechu. Mamy świadomość naszej niedoskonałości, ale mamy też świadomość naszego usprawiedliwienia przez Ofiarę Jezusa Chrystusa. Nasze sumienie, dzięki Ofierze Jezusa Chrystusa, jest czyste. Dzięki temu możemy przystępować do Pamiątki Wieczerzy Pańskiej.
Pamiętajmy, że ofiara Pana Jezusa Chrystusa jest skuteczna, konieczna i ostateczna. Krew Chrystusa dokonuje tego co było niemożliwe dla ofiar Starego Przymierza, przemienia ludzi wewnętrznie (w ich sumieniach) z grzeszników w sługi Boga żywego.
W przeciwieństwie do Starego, Nowe Przymierze, tworzy Kościół bez żadnej centralnego miejscakultu i ziemskiej świątyni. Ponieważ „Chrystus, przyszedł jako najwyższy kapłan dóbr przyszłych”, nastąpił nowy porządek, a w rezultacie powstał „większy i doskonalszy Przybytek”. Czym jest ów „Przybytek” i jakiego rodzaju cześć jest tam składana?
Dlaczego istnieje Lepsze Przymierze? Gdyż istniej lepszy Pośrednik! Na Golgocie Jezusu zapewnił nam błogosławieństwo Nowego Przymierza. Jednak dokonał tego, ponieważ przestrzegał Starego Przymierza, a mimo to doświadczył, nie tylko jego sądów, ale i przekleństwa, które owe sądy odzwierciedlały tylko w nikły sposób. Właśnie w ten sposób zainaugurował Nowe Przymierze - poprzez własną krew.
Niebo nie znajduje się ani w Rzymie, ani w Jerozolimie, ani w żadnym innym miejscu na ziemi. Jest to miejsce, gdzie zapadają Boże wyroki i gdzie składana jest cześć Bogu, z którym obcuje się twarzą w twarz. Jest to również miejsce, gdzie istnieją rzeczy mające wieczną wartość i wieczne konsekwencje. Najwyższy Kapłan sprawuje zaś tam swą służbę wprowadzając w życie Boże dekrety i modląc się za lud Boży. Jest On królem i kapłanem z równą skutecznością sprawującym władzę nad ziemia i wstawiającym się w Niebie.
Chrystus wstąpił na swój urząd kapłański, rozprawiając się z grzechem, skłądając siebie samego na ofiarę Bogu.
Skoro Abraham, praojciec Izraela i wszystkich kapłanów, ukorzył się przed Melchizedekiem, powinni uczynić tak również wszyscy Hebrajczycy wobec Tego, którego Melchizedek symbolizuje – wobec PANA Jezusa, Syna Bożego. Podobnie powinniśmy postąpić i my - wraz z całym Kościołem!
Odstępcy ponownie krzyżują sobie Syna Boża, oraz wystawiają Go wobec innych na urągowisko. Choć ponowne ukrzyżowanie stanowi metaforę, grzech, który ona opisuje, jest realny i ma swoje konsekwencję. Po deklaracji przyjęcia przez wiarę Chrystusa Ukrzyżowanego, obecnie stoją po stronie Jego zabójców. Tłumią oni światło oraz miłość, którą deklarowali, że mają, a wkraczają w mroki zguby.
