Pewność zbawienia nie wynika z faktu  doskonałości i perfekcyjności. Zdajemy sobie bowiem sprawę z prawdziwości słów proroka Izajasza: „My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr” (Iz 64:6). Nasze bezpieczeństwo jest zagwarantowane jedynie w Chrystusie. Pewność wynika z tego, że „mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa Sprawiedliwego”, który jest skutecznym i jedynym przebłaganiem za nasze grzechy.

Jeśli naprawdę jesteś dzieckiem Bożym i Chrystus przemienił Twoje myślenie, to za czystą wiarą – która ma swoją podstawę w Słowie Bożym – idzie czyste życie. Z tego zaś wynika coraz większe podporządkowanie się Bogu Ojcu, coraz większe podporządkowanie się Słowu Bożemu i coraz większa radość w Duchu Świętym.

Okrzyk wydany przez Pana Jezusa w języku aramejskim, który był Jego „pierwszym językiem”, świadczy o wielkim bólu. Ból ten wynikał z akceptacji kary, którą za nas poniósł.

Modlitwa jest realną pomocą dla tych, który ze względu na pełnioną służbę doświadczają różnych trudności i ciężarów. Modlitwa za przywódców zmienia też serca zborowników. Modląc się, ludzie widzą, że Bóg związał ich ze starszymi i, że od ich pomyślności zależy też pomyślność zboru i każdego jego członka.

Chrześcijaństwo nie jest nauką o moralności, o tym jak się ubierać, co jeść i jak postępować w danej sytuacji. Tym bowiem zajmuje się etyka, która skupia się na człowieku i jego działaniach. Chrześcijaństwo natomiast, to nauka o Chrystusie. W centrum religii chrześcijańskiej, w centrum  Ewangelii stoi Jezus Chrystus. To na Nim skupia się nasza wiara.

Pamięć o przodkach wiary stanowi wyraz jedności, przyznania się, że jesteśmy z jednej rodziny Bożej. Kościół bez historii, bez przodków, bez pamięci o przywódcach pokazuje, że nie ma przeszłości i nie stanowi jedno z ludem Bożym. Odrzucenie Kościoła historycznego, odrzucenie jego nauczania nie jest jedynie zerwaniem sztafety pokoleń - jest zaparciem się Bożej rodziny, której głową jest sam Bóg.

Chciwość spowodowała, że ludzie odrzucili czwarte przykazanie Dekalogu. Chciwość sprawia, że mowa o dziesięcinie wywołuje złość. Chciwość to postawienie człowieka i jego potrzeb na pierwszym miejscu. Świat stoi na chciwości, człowiek Boży ma być od tego wolny.

Kto może uwierzyć, że święty Bóg przybiera postać człowieka; rodzi się z kobiety, poddaje się władzy rodzicielskiej, prawnej, sądowniczej i religijnej innych ludzi, a na końcu pozwala siebie zabić? Kto uwierzy, że Bóg był gotowy do takiego poświęcenia? Kto  uwierzy, że nie może zrobić niczego w kwestii swego zbawienia? Nikt, kto nie został uprzednio przeznaczony do tego przez Boga.