Tak jak w ziemskiej rodzinie, tak w Kościele - rodzinie założonej przez Boga - gromadzi się majątek dla kolejnych pokoleń. Majątkiem tym jest praca nauczycieli Słowa Bożego, ich wykłady, kazania i pisma, pomagające nam zrozumieć Prawdy zawarte w Biblii, pomagające poznać lepiej Ojca tego świętego rodu - Boga. Kolejne pokolenia powinny dobrze zarządzać tym majątkiem, dbać o niego i go doceniać, dziękując swemu Ojcu w Niebie.
„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” – takimi słowami Jan Chrzciciel zareagował na widok Pana Jezusa. Jezus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, Boży Syn, przyszedł na ziemię, by zgładzić grzech. Jedyny Sprawiedliwy i Święty Bóg, który przyszedł na ziemię, przyjął stan człowieczy, by nabyć lud. Misja Jezusa była bardzo trudna. Kulminacja nastąpiła w Dzień Przaśników, w którym – jako to relacjonuje Ewangelista Łukasz – należało zabić Baranka Paschalnego.
Dla ludzi w naszych czasach, bycie chrześcijaninem oznacza tolerowanie i akceptację prawie każdego poglądu. Kościół postrzegany jest bowiem jako miejsce, gdzie ludzie o odmiennych poglądach budują jedno Królestwo. Mówi się o teologii liberalnej i konserwatywnej. Jednak z perspektywy Biblii nie istnieje podział na chrześcijan liberałów i chrześcijan konserwatystów; są jedynie ludzie, którzy naśladują Chrystusa, oraz tacy, którzy fałszują naukę Chrystusa.
Kościół, który nie ma granic i jest jedno ze światem i jego ideami, jest w najbardziej niebezpiecznym miejscu. Jest to naprawdę poważna sprawa, gdy Kościół przyjmuje światowy styl życia i myślenia, światową muzykę, sposób organizacji czy też zrozumienie roli mężczyzny i kobiety. W takiej sytuacji trzeba wołać niczym Psalmista Asaf: „Boże, poganie wtargnęli do twego dziedzictwa, splugawili twoją świętą świątynię, Jeruzalem zamienili w ruiny” (Ps 79:1).
Zapewne każdy z nas zastanawiał się, po czym możemy poznać, że jesteśmy chrześcijanami? Jakie zewnętrzne zachowania są w stanie potwierdzić, że ktoś jest dzieckiem Bożym? Sprawa jest szczególnie ważna nie tylko w czasie Pamiątki Wieczerzy, kiedy to mamy rozróżniać członki ciała Pańskiego, ale w całym życiu Kościoła. Dotyczy to zarówno przyjęcia kogoś na członka zboru, dyscyplinowania, jak i sprawowania sakramentów. Istotne jest więc, byśmy potrafili odróżnić prawdziwych braci od fałszywych.
Pewność zbawienia nie wynika z faktu doskonałości i perfekcyjności. Zdajemy sobie bowiem sprawę z prawdziwości słów proroka Izajasza: „My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr” (Iz 64:6). Nasze bezpieczeństwo jest zagwarantowane jedynie w Chrystusie. Pewność wynika z tego, że „mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa Sprawiedliwego”, który jest skutecznym i jedynym przebłaganiem za nasze grzechy.
Augustyn z Hippony w swoim komentarzu do Psalmu 11 pisze, że Psalm ten jest śpiewany przeciwko heretykom, którzy odrzucają zbawienie z Łaski. Niestety, Kościół od samego początku musiał zmagać się z atakiem na Bożą Łaskę. Wielu ludzi, w miejsce zbawiającego Boga, chce postawić człowieka, jego wolę, jego siłę, ludzką decyzję i uczynek, jako przyczynę i gwarancję zbawienia.
Jeśli naprawdę jesteś dzieckiem Bożym i Chrystus przemienił Twoje myślenie, to za czystą wiarą – która ma swoją podstawę w Słowie Bożym – idzie czyste życie. Z tego zaś wynika coraz większe podporządkowanie się Bogu Ojcu, coraz większe podporządkowanie się Słowu Bożemu i coraz większa radość w Duchu Świętym.
„To, co było od początku, co słyszeliśmy, co widzieliśmy na własne oczy, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce, o Słowie życia; (Bo życie zostało objawione, a my je widzieliśmy i świadczymy o nim, i zwiastujemy wam to życie wieczne, które było u Ojca, a nam zostało objawione). To, co widzieliśmy i słyszeliśmy, to wam zwiastujemy, abyście i wy mieli z nami społeczność, a nasza społeczność to społeczność z Ojcem i z jego Synem, Jezusem Chrystusem.
Okrzyk wydany przez Pana Jezusa w języku aramejskim, który był Jego „pierwszym językiem”, świadczy o wielkim bólu. Ból ten wynikał z akceptacji kary, którą za nas poniósł.
