Chrześcijanie w dzisiejszych czasach to ludzie łatwowierni. Wielu nie sprawdza czy dana nauka jest zgodna z Pismem Świętym, nie weryfikują również głoszonych im przekazów, czy wydarzeń. Wystarczy powiedzieć, że ktoś zna kogoś, który zna innego, a tamten jeszcze innego który coś widział i już informacja może zostać przyjęta i rozesłana dalej jako prawda, nawet jeśli stoi ona w sprzeczności z fundamentem nauki apostołów i proroków zawartym w Biblii.

Kościół nie jest restauracją, gdzie każdy zasiada przy swoim stoliku i zamawia to, na co ma ochotę i na co go stać. Kościół jest wspólnotą rodziny zasiadającej przy jednym Stole, dzielącą się tym co ma, dającej każdemu członkowi sprawiedliwie, aby każdy mógł się posilić. W ten sposób przejawia się równość i braterstwo. Taka też jest idea Stołu Pańskiego.

Jak ugruntować w sobie pewność wiary i pewność zbawienia? Jan w swoim Liście daje nam wskazówki, abyśmy przyjrzeli się sobie w tych trzech wymiarach: posłuszeństwa, trwania we właściwej, Bilbijnej nauce, oraz w miłości braterskiej.

Nie możemy postępować jak Kain, który zazdrościł bratu, widząc nad nim przychylność Bożą. W Kościele nie może być zazdrości o talenty, majętności czy sprawowane w zborze urzędy. Pielęgnowanie złych uczuć, takich jak zazdrość, prowadzi do duchowej tragedii i niszczy Ciało Chrystusowe, zamiast je budować.

Istnieje prosty test na sprawdzenie czy człowiek jest, czy nie jest chrześcijaninem. Test ten składa się z dwóch pytań zawartych w tym fragmencie Słowa Bożego. Dzięki temu krótkiemu sprawdzianowi możemy odróżnić dzieci Boga od dzieci diabła.

Tak jak w ziemskiej rodzinie, tak w Kościele - rodzinie założonej przez Boga - gromadzi się majątek dla kolejnych pokoleń. Majątkiem tym jest praca nauczycieli Słowa Bożego, ich wykłady, kazania i pisma, pomagające nam zrozumieć Prawdy zawarte w Biblii, pomagające poznać lepiej Ojca tego świętego rodu - Boga. Kolejne pokolenia powinny dobrze zarządzać tym majątkiem, dbać o niego i go doceniać, dziękując swemu Ojcu w Niebie.

„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” – takimi słowami Jan Chrzciciel zareagował na widok Pana Jezusa. Jezus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, Boży Syn, przyszedł na ziemię, by zgładzić grzech. Jedyny Sprawiedliwy i Święty Bóg, który przyszedł na ziemię, przyjął stan człowieczy, by nabyć lud. Misja Jezusa była bardzo trudna. Kulminacja nastąpiła w Dzień Przaśników, w którym – jako to relacjonuje Ewangelista Łukasz – należało zabić Baranka Paschalnego.

Dla ludzi w naszych czasach, bycie chrześcijaninem oznacza tolerowanie i akceptację prawie każdego poglądu. Kościół postrzegany jest bowiem jako miejsce, gdzie ludzie o odmiennych poglądach budują jedno Królestwo. Mówi się o teologii liberalnej i konserwatywnej. Jednak z perspektywy Biblii nie istnieje podział na chrześcijan liberałów i chrześcijan konserwatystów; są jedynie ludzie, którzy naśladują Chrystusa, oraz tacy, którzy fałszują naukę Chrystusa.

Kościół, który nie ma granic i jest jedno ze światem i jego ideami, jest w najbardziej niebezpiecznym miejscu. Jest to naprawdę poważna sprawa, gdy Kościół przyjmuje światowy styl życia i myślenia, światową muzykę, sposób organizacji czy też zrozumienie roli mężczyzny i kobiety. W takiej sytuacji trzeba wołać niczym Psalmista Asaf: „Boże, poganie wtargnęli do twego dziedzictwa, splugawili twoją świętą świątynię, Jeruzalem zamienili w ruiny” (Ps 79:1).

Zapewne każdy z nas zastanawiał się, po czym możemy poznać, że jesteśmy chrześcijanami? Jakie zewnętrzne zachowania są w stanie potwierdzić, że ktoś jest dzieckiem Bożym? Sprawa jest szczególnie ważna nie tylko w czasie Pamiątki Wieczerzy, kiedy to mamy rozróżniać członki ciała Pańskiego, ale w całym życiu Kościoła. Dotyczy to zarówno przyjęcia kogoś na członka zboru, dyscyplinowania, jak i sprawowania sakramentów. Istotne jest więc, byśmy potrafili odróżnić prawdziwych braci od fałszywych.