Świadomość zupełnej zależności od Boga – oto nieodłączny świadek naszego wybrania. Świadomość konieczności Bożego miłosierdzia – oto świadek naszego zbawienia. Boża sprawiedliwość, sprawiedliwość Chrystusowa – oto nasza twierdza, kiedy diabeł próbuje nas oskarżać. Król Dawid wołając do Boga: moja Skało, moje Miłosierdzie, moja Twierdzo! lepiej od wielu współczesnych chrześcijan rozumiał słowa Chrystusa PANA: „Na świecie będziecie mieć ucisk, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat”.

Chrześcijanie bywają zaskoczeni tym, że w swojej wierze i religii są osamotnieni. Niektórzy myślą, że są winni tego, iż najbliżsi im ludzie nie mają wiary lub trwają w herezjach. Niech jednak spojrzą na ten fragment Ewangelii: w PANU Jezusie Chrystusie nie było żadnej winy, żadnego grzechu ani w myśli, ani w mowie, ani w uczynku, a jednak święty Jan Apostoł pisze: „Jego bracia nie wierzyli w Niego”. Świadomość tego, iż nasz PAN znał osamotnienie wśród bliskich, a nawet był atakowany przez własną rodzinę, powinna nieść w nasze serca pokój i komfort.

Prawdziwa Boża Łaska trwa wiecznie. Dlatego od Boga i wiary w Niego nigdy nie odpadną ci, którzy otrzymali tę Łaskę! Niestety do zborów trafiają również ludzie, którzy nigdy nie doświadczyli owej zbawiającej Łaski, którzy posiadają jedynie łaskę podrobioną. To właśnie oni odstępują od Jezusa i Jego Słowa. Nie każdy bowiem, kto mówi, że Chrystus jest Jego PANEM, jest chrześcijaninem. Ludzie mogą mieć uczucia, pragnienia, przekonania, postanowienia, nadzieje, radości, mogą nawet smucić się z powodu religii, a jednocześnie mogą nigdy nie doświadczyć działającej Bożej Łaski.

Nie wszyscy, którzy przychodzą do kościoła są Kościołem! Nie wszyscy, którzy podziwiają znanych kaznodziei są chrześcijanami! Dla takich ludzi „twardą mową” jest nauczanie o Bożym wybraniu, usprawiedliwieniu i powołaniu do życia duchowego. Zbyt twardy do spożycia jest dla nich chleb łaski Bożej, gdyż pragną karmić się chlebem upieczonym z mąki swoich uczynków i decyzji. „Twardą mową”, której nie mogą przyjąć jest to, że „Wszyscyśmy żebracy, taka jest prawda”.

Niewiele fragmentów Pisma Świętego zostało tak boleśnie przekręconych jak ten. Żydzi nie są jedynymi ludźmi, którzy wypaczyli sens słów Chrystusa i chcą narzucić innym swoją interpretację. Fragmentowi temu przypisano bowiem znaczenie, którego nigdy nie miał. Stało się tak, gdyż upadły człowiek interpretując Biblię, ma nieszczęśliwą zdolność do tego, by zamieniać dobre jedzenie w truciznę. Pamiętajmy, że nauczanie zostawione dla korzyści człowieka duchowego, przyprowadza do upadku człowieka cielesnego.

Wielu ludzi nazywających siebie chrześcijanami nienawidzi doktryn Ewangelii, nienawidzi chrześcijańskiej nauki o zbawieniu (soteriologii), gdyż jest ona upokarzająca dla ludzkiej natury. Myślenie, które zadomowiło się w zborach, często bazuje wokół hasła: „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”. Dlatego też ludzie nie tolerują nauki o odkupieniu (zadośćuczynieniu), ofierze i zastępczej śmierci Chrystusa, ani prawdy o zupełnej niezdolności człowieka do wiary i upamiętania. Szemranie na słowa Chrystusa i zgorszenie z Jego krzyża się nie skończyło!

Chleb jest niezbędnym pożywieniem. Możemy sobie radzić całkiem dobrze bez wielu rzeczy na naszym stole, ale nie bez chleba. Tak samo jest z Chrystusem! Musimy mieć Chrystusa, lub umrzemy w naszych własnych grzechach. Chleb jest pożywieniem dla wszystkich. Jest to pokarm zarówno dla królów, jak i dla biedoty. Tak samo jest z Chrystusem! On jest Zbawicielem, który zaspokaja potrzeby każdej klasy i warstwy społecznej.

Warto, abyśmy uczyli się od PANA jak mówić Ewangelię ludziom, którzy wierzą w zbawienie z uczynków. Konieczne jest odwrócenie uwagi od człowieka i przekierowanie jej na Boga. Potrzeba do tego wiele taktu i mądrości. Należy powiedzieć: „Mówisz o uczynkach, lecz pierwszym uczynkiem, który należy zrobić, jest uwierzenie w Jezusa Chrystusa. Dopóki nie wierzysz, że On zrobił wszystko dla Twojego Zbawienia, nie zrobiłeś nic! Bez wiary bowiem nie można podobać się Bogu. Zacznij więc wierzyć!”.