Dzisiaj wiele osób nie może zrozumieć, dlaczego zbór potrzebuje deklaracji czy wyznania wiary. Wielu postrzega to jako ludzką tradycję, a niektórzy twierdzą nawet, że jest to anty-biblijne.
Mamy świadomość grzechu. Mamy świadomość naszej niedoskonałości, ale mamy też świadomość naszego usprawiedliwienia przez Ofiarę Jezusa Chrystusa. Nasze sumienie, dzięki Ofierze Jezusa Chrystusa, jest czyste. Dzięki temu możemy przystępować do Pamiątki Wieczerzy Pańskiej.
Każdy człowiek wierzący musi zadać sobie następujące pytania:
„Czy moje życie jest rzeczywiście chwałą oddawaną Bogu, czy może chwałą oddawaną sobie?”, „Czy moja wiara chwali Boga, czy raczej szczycę się swoją wiarą przed innymi, tak jakbym to ja był jej twórcą?” „Na kogo zwracam uwagę w dniach dobrych i złych?”.
Kiedy spoglądamy na myśl Reformowaną, należy wymienić kilka elementów, które są dla niej kluczowe: zgodność z historycznymi soborami, odrzucenie niewłaściwej tradycji, Pięć Zasad Protestantyzmu, podtrzymywanie zasadności przestrzegania Prawa Bożego, jako tego, które jest określone w Dekalogu oraz Doktryny Łaski. Jednak bardzo często ignorowany jest element, bez którego nie ma mowy o Teologii Reformowanej, mianowicie Teologia Przymierza.
Musimy zdać sobie sprawę, że nasza wiara będzie próbowana. Bóg dopuszcza różne doświadczenia do naszego życia i będzie je dopuszczał. Jeśli ktoś myśli, że życie w Przymierzu z Bogiem oznacza brak trosk i przeciwności, oznacza to, że nie zna Chrystusa, nie zna Słowa Bożego i został zwiedziony przez fałszywych nauczycieli. Pamiętajmy, że na tym świecie nasza wiara będzie ustawicznie próbowana i doświadczana.
"Prawdziwy obraz Boga nie znajduje się na tym świecie; dlatego Jego chwała… jest poniżona, a Jego prawda zniekształcona przez kłamstwo, gdy kiedykolwiek stawiamy przed sobą widzialną postać… Dlatego wymyślanie jakiegokolwiek obrazu Boga jest samo w sobie brakiem pobożności, ponieważ przez takie zniekształcenie Jego majestat jest poniżony, a sam Bóg przedstawiony jest takim, jakim nie jest" - Jan Kalwin.
Naprawić czy wyrzucić? W codziennym życiu często spotykamy się z tym dylematem. Rozwiązanie zazwyczaj zależy od tego, na ile zepsuta rzecz jest dla nas wartościowa. Jeśli uznamy, że jest cenna, wówczas chcemy jej odnowienia, byśmy mogli nadal z niej korzystać. Czasami podchodzimy jednak do tego problemu pragmatycznie, i o naprawie decydują koszty. Czasami zaś wartość emocjonalna powoduje, że decydujemy się na naprawę, choć nie widać w tym sensu ekonomicznego.
Niepłacenie dziesięcin – lub ich niewłaściwe spożytkowanie – zawsze wiązało się z upadkiem Kościoła Starego Testamentu. Cóż to oznacza jednak dla Kościoła Nowego Testamentu?
"Co do mnie, nie daj Boże, abym się miał chlubić z czegoś innego, jak tylko z krzyża naszego Pana Jezusa Chrystusa, przez którego świat jest ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6:14 UBG).
Krzyż w naszym kraju jest czymś normalnym. Widzimy krzyże przy drogach, na świątyniach i na cmentarzach. Krzyż (czy raczej krzyżyk) jest jubilerską ozdobą wieńczącą łańcuszek, lub znaczkiem wpinanym w klapę marynarki.
„Wielkim zaś zyskiem jest pobożność wraz z poprzestawaniem na tym, co się ma. Niczego bowiem nie przynieśliśmy na ten świat, z pewnością też niczego wynieść nie możemy” (1Tm 6:6-7 UBG).
Czy zastanawiałeś się, czym różni się prawdziwa pobożność od fałszywej? Sprawa jest bardzo ważna, gdyż w Słowie Bożym wyraźnie czytamy, że w ostatecznych dniach wiele ludzi będzie miało pozór pobożności, lecz wyrzeknie się jej mocy (2Tm 3:1-5).
