Miłość przewyższa wszelkie nadzwyczajne dary. Jest lepsza o daru języków, od prorokowania i mowy wiedzy, przewyższa nawet dar czynienia cudów. Również wszystkie dzieła miłosierdzia czynione z innych pobudek niż miłość są bezwartościowe. Miłość jest większa od tego wszystkiego z dwóch powodów: po pierwsze ze względu na swoją doskonałość, po drugie ze względu na swoją wieczność. Zasadnicze pytanie brzmi: czy w Twoim i moim życiu widoczna jest miłość (agape)?

Słowa wypowiedziane przez Chrystusa w wersecie 40: „A jednak nie chcecie przyjść do mnie, aby mieć życie” muszą głęboko zapaść w naszą pamięć. Człowiek w stanie naturalnym nie ma żadnej woli, aby przyjść po zbawienie do Chrystusa. Na tym polega wielki grzech ludzkości. I choć nie ma żadnego grzechu tak wielkiego, by krew Jezusa skutecznie z niego nie oczyszczała, to człowiek nie pragnie tej czystości. Zasadniczy problem polega bowiem na tym, że człowiek choć cieleśnie jest żywy, to duchowo jest martwy.

Nasz PAN mówi, że czterech Świadków potwierdza Jego posługiwanie oraz fakt, że to On jest prawdziwym Mesjaszem (czyli Chrystusem) i prawdziwym Synem Boga. Świadkami tymi są: Ojciec, który jest w Niebie, Jan Chrzciciel, którego posługa poprzedzała przyjście PANA, dzieła Jezusa, tzn. cuda i znaki, oraz Pisma Starego Testamentu. Mowa antytrynitarzy o rzekomym braku dowodów na boskość Chrystusa jest dziecinną głupotą, a głównym miejscem ich niewiary jest serce. Nie chcą wierzyć, dlatego pozostają niewierzącymi. My zaś wierzymy świadectwu Pisma, gdyż w nim przemawia sam Bóg.

Słuchanie Chrystusa nie polega jedynie na słyszeniu Jego nauki uszami cielesnymi. Nie wystarczy intelektualne słuchanie kazań, znajomość prawd wiary czy członkostwo w jakimś zborze, choć wielu ludziom wydaje się, że na tym polega wiara. Trzeba pójść o wiele dalej. Nasze serca muszą poddać się nauczaniu Chrystusa a umysły muszą doświadczyć zupełnej przemiany! Dopóki człowiek nie zrozumie czym jest podporządkowanie własnego umysłu Słowu Bożemu, nie ma w nim prawdziwego życia.

Chrystus zapewnia o Swojej jedności z Bogiem Ojcem. W żaden inny sposób nie można wyjaśnić słów:  „Syn nie może nic czynić sam od siebie, tylko to, co widzi, że czyni Ojciec. Co bowiem on czyni, to i Syn czyni tak samo”. Słowa te są bardzo głębokie i oznaczają, że w działaniu, wiedzy, sercu i woli, Ojciec i Syn są Jednością – dwoma Osobami, ale jednym Bogiem. Prawdy takie jak te, są oczywiście poza ludzką mocą wyjaśnienia w swych szczegółach. Wystarczy nam, abyśmy uwierzyli i stanęli na nich jak na trwałym fundamencie.

PAN Jezus Chrystus jest ostatecznym Nauczycielem Sprawiedliwości, i jako Słowo Boże, w czasie ziemskiego posługiwania, dokonywał nieomylnego wyłożenia całego Dekalogu. Niestety, dzisiaj wielu ludzi, podobnie jak 2.000 lata temu, twierdzi, że Chrystus „łamał szabat” np. uzdrawiając w ten Dzień. Mówiąc tak, stawiają się w miejsce Żydów, którzy uznawali Jezusa za zwodziciela. PAN Jezus uzdrawiał w szabat nie dlatego, by oburzać, lecz po to, by nauczać. Nigdy nie złamał IV przykazania, ani nigdy go nie przedstawiał jako już nieobowiązujące dla Jego uczniów.

Mowa o krzyżu nie jest mową popularną we współczesnym kościele, ponieważ w bardzo dobrym świetle stawia Boga, natomiast człowieka w całkowicie negatywnym. Taka mowa jest niechętnie słuchana. Jest skandalem dla człowieka cielesnego.Jednak mowa o krzyżu musi pozostać w centrum nauczania prawdziwego Kościoła!

Ludzie cieleśni lubią cuda i znaki. Kochają widzieć i słuchać o uzdrowieniach. Będę się ekscytować zmartwychwstaniami. Przemiana wody w wino również wprowadzi ich w dobry nastrój. Wszystko dlatego, że widzą w tym Boga, który im służy, zaspokaja ich potrzeby oraz rozwiązuje problemy. Takie zgromadzenia są szczególnie smutne, bo pokazują, że dla człowieka najważniejszy jest on sam. Widząc cuda… ludzie przyjęli PANA Jezusa.