Dla uczniów Chrystusa (którzy byli pobożnymi Żydami) Samaria była duchową pustynią. Ale oto, już za chwilę, miały na tej "pustyni" nastąpić obfite żniwa: Samarytanie, odrzuceni – i to słusznie – przez Izraelitów uwierzą, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem. Uwierzą na świadectwo jednej kobiety, a potem na Słowo samego PANA. Trzeba niejeden raz podnieść swoje oczy duchowe, aby zobaczyć, że PAN wszystko już przygotował. Wszystko jest gotowe do żniw! Oczy cielesne uczniów widziały Samarię – krainę bałwochwalców i wrogów Boga, a nie urodzajną glebę.

Rozmowa PANA Jezusa z Samarytanką uczy nas, jak mówić Ewangelię. Zamiast odpowiadać na pytania typu: „Czym się różnicie?”, lepiej zwróćmy uwagę na upamiętanie i zbawienie, które jest jedynie w Jezusie Chrystusie. Doprowadźmy człowieka do wód czystych, które są w Biblii. I niech każdy z nas pamięta, że Zbawicielem jest jedynie Chrystus PAN! Jedynie On ma moc odmienić ludzie życie!

Kim są Ci, którzy ufają PANU, o których mówi tutaj Psalmista? Czy są to mieszkający w Jerozolimie ziemskiej? Nie, chodzi tutaj o Jeruzalem Niebiańskie, które jest zupełnie bezpieczne "teraz i na wieki" w Bożych ramionach. Ono jest naszą matką, do której wzdychamy i jęczymy w tej pielgrzymce, i niczym dzieci pragniemy do niej powrócić...

Miasto o którym mówi Psalmista Dawid jest obecnie budowane. Budulcem używanym do jego budowy nie są martwe kamienie, lecz kamienie żywe - wybrane i powołane dzieci Boże. Kamienie te, są wycinane ze wzgórz przez ręce tych, którzy głoszą prawdę. Są one obciosywane, abyśmy mogli być częścią wiecznej budowli. W rękach Budowniczego jest jeszcze wiele kamieni: nigdy nie wypadną z Jego rąk, aby mogły być na zawsze częścią wznoszonej świątyni.

Jan Chrzciciel mówi wielką prawdę o tym, kim jest Jezus i czym jest Kościół: „Kto ma Oblubienicę, ten jest Oblubieńcem, a przyjaciel Oblubieńca, który stoi i słucha Go, raduje się niezmiernie z powodu głosu oblubieńca. Dlatego ta moja radość stała się pełna” (J 3:29). Nazywa on Chrystusa "Oblubieńcem, który posiada Oblubienicę", siebie zaś nazywa przyjacielem Oblubieńca. Jan Chrzciciel odwołuje się tutaj zarówno do żydowskiego zwyczaju "szoszbin", który przypominającego rolę drużby na współczesnych weselach, jak i do do Pism Starego Testamentu.

Nikodem, chociaż był nauczycielem w Izraelu, zupełnie nie rozumiał słów Jezusa o potrzebie narodzenia się na nowo. Przyjął je dosłownie i cieleśnie, zamiast metaforycznie i duchowo. Nikodem bowiem uważał, że wystarczy urodzić się jako cielesny potomek Abrahama i zostać obrzezanym, aby być w zgodzie z Bogiem. Dziś wielu ludzi popełnia ten sam błąd, uważając, że dziecko urodzone w chrześcijańskiej rodzinie oraz ochrzczone, zostanie zbawione. Prawda zaś jest taka: bez zrodzenia z Ducha Świętego nie ma mowy nawet o ujrzeniu Królestwa Bożego.