Rozmowa PANA Jezusa z Samarytanką uczy nas, jak mówić Ewangelię. Zamiast odpowiadać na pytania typu: „Czym się różnicie?”, lepiej zwróćmy uwagę na upamiętanie i zbawienie, które jest jedynie w Jezusie Chrystusie. Doprowadźmy człowieka do wód czystych, które są w Biblii. I niech każdy z nas pamięta, że Zbawicielem jest jedynie Chrystus PAN! Jedynie On ma moc odmienić ludzie życie!
Kim są Ci, którzy ufają PANU, o których mówi tutaj Psalmista? Czy są to mieszkający w Jerozolimie ziemskiej? Nie, chodzi tutaj o Jeruzalem Niebiańskie, które jest zupełnie bezpieczne "teraz i na wieki" w Bożych ramionach. Ono jest naszą matką, do której wzdychamy i jęczymy w tej pielgrzymce, i niczym dzieci pragniemy do niej powrócić...
Miasto o którym mówi Psalmista Dawid jest obecnie budowane. Budulcem używanym do jego budowy nie są martwe kamienie, lecz kamienie żywe - wybrane i powołane dzieci Boże. Kamienie te, są wycinane ze wzgórz przez ręce tych, którzy głoszą prawdę. Są one obciosywane, abyśmy mogli być częścią wiecznej budowli. W rękach Budowniczego jest jeszcze wiele kamieni: nigdy nie wypadną z Jego rąk, aby mogły być na zawsze częścią wznoszonej świątyni.
Jan Chrzciciel mówi wielką prawdę o tym, kim jest Jezus i czym jest Kościół: „Kto ma Oblubienicę, ten jest Oblubieńcem, a przyjaciel Oblubieńca, który stoi i słucha Go, raduje się niezmiernie z powodu głosu oblubieńca. Dlatego ta moja radość stała się pełna” (J 3:29). Nazywa on Chrystusa "Oblubieńcem, który posiada Oblubienicę", siebie zaś nazywa przyjacielem Oblubieńca. Jan Chrzciciel odwołuje się tutaj zarówno do żydowskiego zwyczaju "szoszbin", który przypominającego rolę drużby na współczesnych weselach, jak i do do Pism Starego Testamentu.
Nikodem, chociaż był nauczycielem w Izraelu, zupełnie nie rozumiał słów Jezusa o potrzebie narodzenia się na nowo. Przyjął je dosłownie i cieleśnie, zamiast metaforycznie i duchowo. Nikodem bowiem uważał, że wystarczy urodzić się jako cielesny potomek Abrahama i zostać obrzezanym, aby być w zgodzie z Bogiem. Dziś wielu ludzi popełnia ten sam błąd, uważając, że dziecko urodzone w chrześcijańskiej rodzinie oraz ochrzczone, zostanie zbawione. Prawda zaś jest taka: bez zrodzenia z Ducha Świętego nie ma mowy nawet o ujrzeniu Królestwa Bożego.
Świątynia Jerozolimska, z jej kupieckim charakterem, handlem, wymianą pieniędzy i gwarem, daleka była od nakazów Słowa Bożego. Chrystus – Ten, który jest Słowem Boga – nie mógł przejść wobec tak wielkiego świętokradztwa obojętnie. Co tam zobaczył? Niestety, nie zobaczył pielgrzymów świadomych swoich grzechów i kapłanów nauczających ich Prawd Bożych. Zamiast powagi, wynikającej ze sprawowania nakazów Bożych z drżeniem i bojaźnią, PAN: „zastał w świątyni sprzedających woły, owce i gołębie oraz tych, którzy siedzieli i wymieniali pieniądze” (J 2:14).
Wielu ludzi może zastanawiać się, jak to możliwe, że Zbawiciel wraz z uczniami brał udział w przyjęciu weselnym. Dlaczego, zamiast poświęcić czas na nauczanie prawd Bożych, poszedł uczestniczyć w szczęściu mężczyzny i kobiety, którzy ślubowali sobie miłość i wierność małżeńską. Zastanawiając się nad tym, pamiętajmy, że małżeństwo jest stanem błogosławionym przez Boga. Bóg ustanowił je dla ludzi, ich szczęścia i radości. Dlatego też Chrystus PAN nie gardzi domem weselnym, Państwem młodym ani weselnikami. Nie przez przypadek w czasie tej uroczystości ma miejsce pierwszy cud Chrystusowy.
Nie ma żadnych innych skutecznych sposobów nawracania ludzi do Boga, oprócz prostego świadectwa Słowa Bożego. Nie ma programów, filmów, ani technik. To nasz Pan wie, jak poszczególnego człowieka przekonać o prawdzie Ewangelii i robi to przez Swoje Słowo i "głupie zwiastowanie". My jesteśmy po to, aby jedynie składać świadectwo o tym, że przyszedł Mesjasz. Tragedią jest, że Kościół zapomniał o mocy Słowa w krzewieniu Dobrej Nowiny.
Jan Chrzciciel był kaznodzieją upamiętania. Nie był człowiekiem wygłaszającym słowa gładkie i przyjemne. W swojej posłudze pokazywał, że uświadomienie problemu grzechu jest właściwym przygotowaniem Drogi Pańskiej. Ponieważ bez zrozumienie powagi i obrzydliwości grzechu nie może być mowy o jakimkolwiek uwierzeniu w Zbawiciela.
Fakt, że Jezus przyszedł w Ciele jest fundamentem naszej wiary w zbawienie. Jest też fundamentem, który podkreślamy kiedy mówimy, że zostaliśmy usprawiedliwieni i zbawieni. Każdy kto neguje przyjście Chrystusa w Ciele, podważa całą wiarę chrześcijańską.
