Dlaczego jako baptyści przyjmujemy Wyznanie Wiary Nicejsko-konstantynopolitańskie? Czy sola Scriptura nie sprzeciwia się przyjęciu takiego wyznania wiary? Jaki autorytet ma to wyznanie? Jakie jest znaczenie pierwszego i podstawowego artykułu wiary, zawartego w tym wyznaniu? Zapraszamy na pierwsze z serii kazań na temat poszczególnych artykułów wiary zawartych w tym starożytnym symbolu wiary, wygłoszone 23 czerwca 2024 r.
Czego pożądali Hebrajczycy i dlaczego wzbudziło to gniew Boga? Jaki to ma związek z nami dzisiaj? Zapraszamy do wysłuchania kazania z niedzieli 16 czerwca 2024.
Zachęcamy do wysłuchania kazania.
Do Jezusa przychodziło wielu ludzi, kierowanych bardzo różnymi motywacjami. Jedni szukali pomocy dla siebie lub bliskich, drudzy przyciągnięci sensacją chcieli zobaczyć cud, inni po to, żeby słuchać Jego nauczania lub zadać pytanie. Wśród tych ostatnich były dwa rodzaje ludzi: pierwsi chcieli złapać Jezusa na błędzie a drudzy po prostu szukali odpowiedzi na coś, co ich nurtowało. Jednak cały Nowy Testament pokazuje, że nie jest ważna motywacja człowieka, ale to, że nikt prawdziwie – jako uczeń - nie może przyjść do Jezusa, jeśli nie pociągnie go Ojciec.
Czasami wydaje się, że Bóg zwleka z udzieleniem pomocy swojemu ludowi. Bóg robi to po to, aby wzbudzić żarliwe modlitwy, jak ta w psalmie siedemdziesiątym. Człowiek, który wierzy nie będzie się spieszył, aby przewidzieć lub wyprzedzić Boskie rady czy też zastosować jakiekolwiek metody pomocy niezgodne z Bożym prawem. On będzie się za to spieszył, aby wyjść na spotkanie z Bogiem w pokornej modlitwie, aby to Bóg sam przyspieszył swoje przyjście z upragnioną pomocą.
Historia ofiarowania Izaaka nazywana jest cudem Kościoła. Wszystko jest tutaj cudowne i z ludzkiej perspektywy dziwne. Cudowne i dziwne jest polecenie, które Bóg dał Abrahamowi. Cudowne i dziwne jest posłuszeństwo Abrahama. Cudowne i dziwne jest zachowanie Izaaka. Cudowna i dziwna jest Boża interwencja. Cudowne i dziwne jest odnowienie przymierza z Abrahamem. Jednak najcudowniejsza i najdziwniejsza jest zapowiedź złożenia w ofierze za wszystkich potomków Abrahama, Baranka Bożego – Jezusa Chrystusa.
Nieszczęśliwi są ci, którzy wierzą, że istnieje jakaś inna światłość poza Chrystusem, którzy wierzą w ruch charyzmatyczny, liberalizm, rygoryzm, filozofię, ludzki rozum, albo ludzkie uczynki. Tylko PAN, tylko Jezus jest prawdziwą światłością, która przyszła na świat aby zbawić grzeszników. Poza Nim nie ma zbawienia!
Wrogowie Chrystusa przyprowadzili do Niego kobietę przyłapaną na cudzołóstwie. Winną grzechu postawili pośrodku, otoczoną przez siebie i swoich uczniów, przez naszego PANA i Jego uczniów, oraz tłum słuchający nauczania Chrystusa. Poprosili Chrystusa by powiedział, na jaką karę zasługuje ta kobieta. Jednak Święty Jan Apostoł wyraźnie mówi o motywacjach, jakie nimi kierowały: „A mówili to, wystawiając go na próbę, aby mogli go oskarżyć”. Mieli nadzieję, że uda im się wciągnąć naszego PANA w pułapkę i będą mogli oskarżyć Go przed Żydami lub Rzymianami.
Trudno znaleźć w całym Piśmie Świętym tak wzruszający dialog jak ten, opisany przez św. Jana Apostoła, między Zmartwychwstałym PANEM a Marią Magdaleną. Ten fragment Ewangelii musi poruszyć nawet najbardziej nieczułe i zimne serca. Zarówno Chrystus, jak i Maria Magdalena przepełnieni są miłością i troskliwością. Tak, jak Zbawiciel gotowy był do poświęcenia wszystkiego dla ratowania od wiecznego potępienia swój lud, tak i ta święta kobieta była gotowa wszystko poświęcić byle tylko uczcić swojego PANA.
