Jeśli człowiek nie wierzy świadectwu Boga oraz świadectwu Pisma Świętego, to czyni z Boga kłamcę. Ojciec złożył świadectwo o Synu, potwierdził Go. Człowiek, który odrzuca świadectwo Boga jest w grzechu śmiertelnym, grzechu niewiary. Niewiara nie jest bowiem zjawiskiem intelektualnym, lecz jest grzech nieprzebaczalnym. W końcu pamiętajmy, że bez wiary nie można podobać się Bogu.
Którą idziesz drogą? Czy jest to droga, ktorą jest Chrystus? Czy jest to droga wiary, miłości i posłuszeństwa? Czy może idziesz po drodze bezbożnych? Po drodze na której nie ma właściwej nauce o Chrystusie, nie ma miłości; na której Boże Przykazania są lżone i odrzucane? To pytanie jest bardzo ważne, gdyż dowodem naszego odrodzenie nie są spektatularne dary i cuda, lecz wiara, miłość i posłuszeństwo.
W miłości ludzkiej nigdy nie ma doskonałości, bo albo kochamy tych, którzy nas kochają, albo tych, którzy są naszą rodziną, albo też kochamy, by mieć poczucie, iż jesteśmy dobrzy. Miłość ludzka wiąże się bowiem zawsze z jakąś korzyścią. Nie taka jest miłość chrześcijańska. Ona pragnie wyłącznie wywyższyć Boga i Chrystusa, nigdy nie szuka własnej korzyści, ani odpłaty.
Chrześcijanie w dzisiejszych czasach to ludzie łatwowierni. Wielu nie sprawdza czy dana nauka jest zgodna z Pismem Świętym, nie weryfikują również głoszonych im przekazów, czy wydarzeń. Wystarczy powiedzieć, że ktoś zna kogoś, który zna innego, a tamten jeszcze innego który coś widział i już informacja może zostać przyjęta i rozesłana dalej jako prawda, nawet jeśli stoi ona w sprzeczności z fundamentem nauki apostołów i proroków zawartym w Biblii.
Kościół nie jest restauracją, gdzie każdy zasiada przy swoim stoliku i zamawia to, na co ma ochotę i na co go stać. Kościół jest wspólnotą rodziny zasiadającej przy jednym Stole, dzielącą się tym co ma, dającej każdemu członkowi sprawiedliwie, aby każdy mógł się posilić. W ten sposób przejawia się równość i braterstwo. Taka też jest idea Stołu Pańskiego.
Jak ugruntować w sobie pewność wiary i pewność zbawienia? Jan w swoim Liście daje nam wskazówki, abyśmy przyjrzeli się sobie w tych trzech wymiarach: posłuszeństwa, trwania we właściwej, Bilbijnej nauce, oraz w miłości braterskiej.
Nie możemy postępować jak Kain, który zazdrościł bratu, widząc nad nim przychylność Bożą. W Kościele nie może być zazdrości o talenty, majętności czy sprawowane w zborze urzędy. Pielęgnowanie złych uczuć, takich jak zazdrość, prowadzi do duchowej tragedii i niszczy Ciało Chrystusowe, zamiast je budować.
Istnieje prosty test na sprawdzenie czy człowiek jest, czy nie jest chrześcijaninem. Test ten składa się z dwóch pytań zawartych w tym fragmencie Słowa Bożego. Dzięki temu krótkiemu sprawdzianowi możemy odróżnić dzieci Boga od dzieci diabła.
Tak jak w ziemskiej rodzinie, tak w Kościele - rodzinie założonej przez Boga - gromadzi się majątek dla kolejnych pokoleń. Majątkiem tym jest praca nauczycieli Słowa Bożego, ich wykłady, kazania i pisma, pomagające nam zrozumieć Prawdy zawarte w Biblii, pomagające poznać lepiej Ojca tego świętego rodu - Boga. Kolejne pokolenia powinny dobrze zarządzać tym majątkiem, dbać o niego i go doceniać, dziękując swemu Ojcu w Niebie.
„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” – takimi słowami Jan Chrzciciel zareagował na widok Pana Jezusa. Jezus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, Boży Syn, przyszedł na ziemię, by zgładzić grzech. Jedyny Sprawiedliwy i Święty Bóg, który przyszedł na ziemię, przyjął stan człowieczy, by nabyć lud. Misja Jezusa była bardzo trudna. Kulminacja nastąpiła w Dzień Przaśników, w którym – jako to relacjonuje Ewangelista Łukasz – należało zabić Baranka Paschalnego.
