W przeciwieństwie do Starego, Nowe Przymierze, tworzy Kościół bez żadnej centralnego miejscakultu i ziemskiej świątyni. Ponieważ „Chrystus, przyszedł jako najwyższy kapłan dóbr przyszłych”, nastąpił nowy porządek, a w rezultacie powstał „większy i doskonalszy Przybytek”. Czym jest ów „Przybytek” i jakiego rodzaju cześć jest tam składana?
Dlaczego istnieje Lepsze Przymierze? Gdyż istniej lepszy Pośrednik! Na Golgocie Jezusu zapewnił nam błogosławieństwo Nowego Przymierza. Jednak dokonał tego, ponieważ przestrzegał Starego Przymierza, a mimo to doświadczył, nie tylko jego sądów, ale i przekleństwa, które owe sądy odzwierciedlały tylko w nikły sposób. Właśnie w ten sposób zainaugurował Nowe Przymierze - poprzez własną krew.
Niebo nie znajduje się ani w Rzymie, ani w Jerozolimie, ani w żadnym innym miejscu na ziemi. Jest to miejsce, gdzie zapadają Boże wyroki i gdzie składana jest cześć Bogu, z którym obcuje się twarzą w twarz. Jest to również miejsce, gdzie istnieją rzeczy mające wieczną wartość i wieczne konsekwencje. Najwyższy Kapłan sprawuje zaś tam swą służbę wprowadzając w życie Boże dekrety i modląc się za lud Boży. Jest On królem i kapłanem z równą skutecznością sprawującym władzę nad ziemia i wstawiającym się w Niebie.
Chrystus wstąpił na swój urząd kapłański, rozprawiając się z grzechem, skłądając siebie samego na ofiarę Bogu.
Skoro Abraham, praojciec Izraela i wszystkich kapłanów, ukorzył się przed Melchizedekiem, powinni uczynić tak również wszyscy Hebrajczycy wobec Tego, którego Melchizedek symbolizuje – wobec PANA Jezusa, Syna Bożego. Podobnie powinniśmy postąpić i my - wraz z całym Kościołem!
Odstępcy ponownie krzyżują sobie Syna Boża, oraz wystawiają Go wobec innych na urągowisko. Choć ponowne ukrzyżowanie stanowi metaforę, grzech, który ona opisuje, jest realny i ma swoje konsekwencję. Po deklaracji przyjęcia przez wiarę Chrystusa Ukrzyżowanego, obecnie stoją po stronie Jego zabójców. Tłumią oni światło oraz miłość, którą deklarowali, że mają, a wkraczają w mroki zguby.
Żyjemy w bardzo dziwnym okresie historii Kościoła. W okresie kiedy istnieje wielki brak mężów Bożych, którzy jednoznacznie staną za nauką Ewangelii i przeciwstawią się libertyńskiemu i charyzmatycznemu zepsuciu, które od wewnątrz niszczą chrześcijańską wspólnotę. Niestety czas ten jest czasem duchowych karłów, duchowych chłopców, a nawet dzieci, które skupione są na swoich pragnieniach i potrzebach i nie chcą podjąć walki o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym.
Pełne posłuszeństwo woli Ojca sprawiło, że dzieło Chrystusa zostało zakończone. Hojnie obdarzyło Go również współczuciem i łaską, które potrzebne są by mógł pomagać swojemu ludowi. Nawet teraz, przebywając w Niebie, wciąż pamięta swój „dni swego ciała”, gdy modlił się z bojaźnią, został wysłuchany i doznał pomocy. Zatem pomoże On wszystkim, którzy przychodzą do Niego w chwilach potrzeby. Tak jak doznawał ochrony w czasie śmierci i został wzbudzony z martwych, tak, również i my, dzięki Jego łasce…
Chrystus okazuje nam autentyczne miłosierdzie; On współodczuwa i cierpi ze swym cierpiącym ludem. Był On doświadczony w słabościach i odniósł nad nimi triumf. Wiedział, czym jest pokusaa, lecz nigdy nie popełnił grzechu. Hebrajczycy myśleli, że zostali sami, lecz to nie była prawda. Nie jest to prawdą również w naszym przypadku.
Przebywamy na pustyni, a przed nami rozpościera się Boży odpoczynek. Musimy jednakże uświadomić sobie wszystkie niebezpieczeństwa, które na nas czekają, oraz wiedzieć jak na nie zareagować. Jesteśmy ostrzegani i zachęcani. Celem tego jest, byśmy uniknęli niewiary, której doświadczyli Żydzi wychodzący z Egiptu; oraz byśmy doznali realności odpoczynku w PANU.
