Deklaracja wiary zboru

1. Pismo Święte (Biblia)

Pismo Święte składające się z trzydziestu dziewięciu ksiąg Starego Testamentu i dwudziestu siedmiu ksiąg Nowego Testamentu powstało z natchnienia Bożego i jest Słowem Bożym:

Stary Testament: 1. Pierwsza Księga Mojżeszowa, 2. Druga Księga Mojżeszowa, 3. Trzecia Księga Mojżeszowa, 4. Czwarta Księga Mojżeszowa, 5. Piąta Księga Mojżeszowa, 6. Księga Jozuego, 7. Księga Sędziów,8. Księga Rut, 9. Pierwsza Księga Samuela, 10. Druga Księga Samuela, 11. Pierwsza Księga Królewska, 12. Druga Księga Królewska, 13. Pierwsza Księga Kronik, 14. Druga Księga Kronik, 15. Księga Ezdrasza, 16. Księga Nehemiasza, 17. Księga Estery, 18. Księga Joba, 19. Księga Psalmów, 20. Księga Przypowieści, 21. Księga Kaznodziei, 22. Pieśń nad Pieśniami, 23. Księga Izajasza, 24. Księga Jeremiasza, 25. Treny, 26. Księga Ezechiela, 27. Księga Daniela, 28. Księga Ozeasza, 29. Księga Joela, 30. Księga Amosa, 31. Księga Abdiasza, 32. Księga Jonasza, 33. Księga Micheasza, 34. Księga Nahuma, 35. Księga Habakuka, 36. Księga Sofoniasza, 37. Księga Aggeusza, 38. Księga Zachariasza, 39. Księga Malachiasza.

Nowy Testament: 40. Ewangelia św. Mateusza, 41. Ewangelia św. Marka, 42. Ewangelia św. Łukasza, 43. Ewangelia św. Jana, 44. Dzieje Apostolskie, 45. List św. Pawła do Rzymian, 46. Pierwszy list św. Pawła do Koryntian, 47. Drugi list św. Pawła do Koryntian, 48. List św. Pawła do Galacjan, 49. List św. Pawła do Efezjan, 50. List św. Pawła do Filipian, 51. List św. Pawła do Kolosan, 52. Pierwszy list św. Pawła do Tesaloniczan, 53. Drugi list św. Pawła do Tesaloniczan, 54. Pierwszy list św. Pawła do Tymoteusza, 55. Drugi list św. Pawła do Tymoteusza, 56. List św. Pawła do Tytusa, 57. List św. Pawła do Filemona, 58. List do Hebrajczyków, 59. List św. Jakuba, 60. Pierwszy list św. Piotra, 61. Drugi list św. Piotra, 62. Pierwszy list św. Jana, 63. Drugi list św. Jana, 64. Trzeci list św. Jana, 65. List św. Judy, 66.Objawienie

Autorytet Pisma Świętego pochodzi od Boga jako jego Autora i jest niezależny od przekonań i opinii ludzi. Słowo Boże jest najwyższym, wystarczającym, pewnym i autorytatywnym źródłem całej, niezbędnej do zbawienia wiedzy o Bogu i Jego woli, a także wystarczającą, pewną i autorytatywną miarą i normą wiary i posłuszeństwa Bogu. Pismo Święte jest kompletne i uzupełnianie go przez rzekome objawienia Ducha Świętego jest niedopuszczalne.

2 Tm 3:15-17, 2 P 1:19-21, 1 Tes 2:13, 1 J 5:9, Iż 8:20, 2 Tm 3:15-17, Dz 28:23, Rz 15:4, Ef 2:20, Hbr 1:1-2, 5 M 4:2,5, 5 M 13:1, Prz 30:5-6, Obj 22:18-19.

2. Bóg

Jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg. Jest On samoistny, samowystarczalny i niezależny od nikogo, wieczny, niewidzialny, wszechobecny, niezmienny, wszechmocny, wszechwiedzący, mądry, suwerenny, święty, sprawiedliwy, straszny, wierny, prawdomówny, wiarygodny, dobry, kochający, miłosierny, cierpliwy i łaskawy. On jest Stwórcą, który stworzył świat i wszystko na nim, zarówno widzialne, jak i niewidzialne, i wszystko było bardzo dobre. Bóg podtrzymuje wszystko i rządzi wszystkim. Bóg został nam objawiony jako jeden Bóg w trzech Osobach: Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Święty. Ludzie i aniołowie winni są Bogu najwyższą miłość, cześć i posłuszeństwo.

Jr 10:10,   1 Kor 8:4-6,  5 M 6:4-5,  2 M 3:14,   J 4:24,  1 Tm 1:17,  Iz 6:3,  Ne 9:32-33,   Iż 46:10,  Ps 108:5,   Rz 2:4,  2 M 34:6-7,  Rz 11:36,  1 M 1:1-31,   J 1:1-3,  Hbr 11:3,   Kol 1:16,   Mt 28:19,   2 Kor 13:13,  1 Tm 3:16, J 1:1, Dz 5:3-4,  Ps 95:3-6,  Obj 4:11,  Obj 5:12-14.

3. Człowiek i grzech

Bóg stworzył naszych pierwszych rodziców, Adama i Ewę, doskonałych, świętych i prawych. Upadli oni ze stanu swej pierwotnej niewinności w grzech przez nieposłuszeństwo wobec Bożego przykazania. Adam jako przedstawiciel i głowa rodzaju ludzkiego sprowadził śmierć duchową i fizyczną, potępienie i grzeszną naturę nie tylko na siebie, ale także na całe swoje potomstwo. Grzech w taki sposób wpłynął na pierwotnie doskonałą ludzką naturę, że w obecnej grzesznej naturze ani nie potrafimy o własnych siłach żyć tak, jak Bóg tego wymaga, ani zwrócić się do Niego o zbawienie. Ludzie są duchowo martwi. Na winę ludzi składa się również to, że wszyscy świadomie grzeszą przeciwko Bogu, dobrowolnie dokonując wyboru przekraczania jego przykazań. Ludzie są więc winni przed Bogiem i ciąży na nich Jego gniew i sąd.

1 M 1:26-31,  1 M 2:16-17,  1 M 3:1-24,  Rz 5:12-19, 1 Kor 15:21-22, Jr 17:9, Ef 2:1-5, Rz 3:10-19, Mt 15:19, Kol 1:21, Jk 1:14-15, Rz 1:18-32

4. Pan Jezus Chrystus

Bóg Ojciec w Swojej wielkiej miłości i miłosierdziu posłał Swojego Syna na świat, aby był jedynym Pośrednikiem pomiędzy Nim a grzesznikami. Syn, będąc prawdziwym i odwiecznym Bogiem, stał się również prawdziwym człowiekiem, został poczęty z Ducha Świętego i narodził się z dziewicy Marii. Prowadził bezgrzeszne życie zgodne z Prawem, będąc posłusznym Bogu Ojcu. Chrystus przelał Swoją krew na krzyżu w miejscu zwanym Golgota i umarł za Swoich wybranych – w ten sposób wziął na Siebie Boży gniew i poniósł pełną karę za ich grzechy. Chrystus dokonał za nich doskonałego i skutecznego przebłagania, pojednania, odkupienia i zadośćuczynienia. Bóg zaświadczył o tym, że uznał dzieło Swojego Syna na krzyżu przez to, że wzbudził go z martwych w ciele. Syn Boży wstąpił do nieba w zmartwychwstałym ciele i usiadł po prawicy Swojego Ojca w chwale, gdzie wstawia się za Swoim ludem i sprawuje władzą nad wszystkim. Jezus Chrystus, Boży Syn jest jedyną drogą do Boga.

Iz 42:1, 1 P 1:19-21, J 1:1-14, Ga 4:4, Mt 1:20-25, Hbr 2:14-18,  Flp 2:6-8, 1 J 3:4-5,  1 P 2:22-24,  Hbr 9:22,  1 Tm 2:5-6, Iz 53:4-6,  J 10:14-16, Ef 1:4-7, Rz 3:23 25, 1 J 4:10, 1 P 2:24, Kol 2:13-14,  Hbr 10:14,  1 Kor 15:1-13,  Dz 13:32-40,  Rz 1:4,  Łk 24:50-51,  Hbr 10:12-13, 1 J 2:1, Hbr 7:24-25, J 14:6, 1 Tm 2:5.

5. Ewangelia i usprawiedliwienie

Ewangelia jest dobrą nowiną o Jezusie Chrystusie, który jest Bożą mądrością. Przekroczyliśmy przykazania Bożego Prawa i na podstawie tego grzechu Bóg jako Sędzia ogłasza nas nieprawymi i winnymi. Jesteśmy potępieni. Przeciwieństwem potępienia jest usprawiedliwienie – ogłoszenie, że ktoś jest prawy i niewinny. Usprawiedliwieni możemy być tylko na podstawie tego, co uczynił dla nas Chrystus. Chrystus jest naszym Usprawiedliwieniem w dwojaki sposób – przez Swoje doskonałe życie i przez Swoją śmierć. Bóg wymaga od człowieka doskonałego posłuszeństwa Swojemu Prawu oraz słusznie powinien ukarać człowieka za nieposłuszeństwo temu Prawu. Chrystus, w miejsce Swojego ludu, okazał doskonałe posłuszeństwo Prawu, zaspokajając w ten sposób sprawiedliwe Boże żądania oraz, przez Swoją ofiarę, poniósł również w miejsce Swojego ludu karę należną za ich grzechy. Otrzymujemy korzyści z Jego życia i śmierci składając swoją wiarę tylko w Nim i Jego prawości, a nie w czymkolwiek co uczyniliśmy – usprawiedliwienie jest jedynie przez wiarę i jedynie w Chrystusa. Nasz grzech został przypisany Jemu, a Jego prawość (Jego doskonałe posłuszeństwo) – jest przypisana nam. Na tej podstawie – życia i śmierci Chrystusa – Bóg nas usprawiedliwia. Możemy zostać usprawiedliwieni tylko przez odwrócenie się od grzechu, porzucenie ufności we własne dobre uczynki i przyjście w wierze do Chrystusa. To jest Dobra Nowina.

1 Kor 1:24.30-31, Rz 3:23-28, 2 Kor 5:21, Rz 5:17-19, Tt 3:4-7,  Rz 10:1-4,  Rz 4:5-8,  Ga 2:16, Ga 3:6-14,  Flp 3:8-9,  Mt 11:28-30,  J 3:16.

6. Zbawienie z łaski

Zbawienie od kary za nasz grzech i otrzymanie w ten sposób życia wiecznego jest całkowicie dziełem Bożej łaski. Ze względu na naszą grzeszną naturę nie możemy nic zrobić, aby przyczynić się do naszego zbawienia – dla Boga jesteśmy martwi. Z powodu naszych grzechów, to , na co zasługujemy, to wieczna kara w piekle. W przedwieczności jednak Bóg w Swojej łasce zadecydował zbawić wielką rzeszę winnych grzeszników z każdego plemienia, języka, ludu i narodu. W tym celu ich wybrał. Był to akt łaski, bo w nikim nie było nic, czym mogliby sobie zasłużyć na zbawienie. Bóg Ojciec dał ich Swojemu Synowi, a On przyszedł za nich umrzeć. Tak jak zostali wybrani, zostają następnie ożywieni poprzez działanie Ducha Świętego, obdarzeni wiarą i upamiętaniem, usprawiedliwieni w oparciu o dzieło Chrystusa oraz zostają zamieszkani przez Ducha Świętego, przez którego działanie trwają w wierze aż osiągną Niebo. Dobre uczynki i zmiana życia są nieodłącznym następstwem zbawienia i przez to jego potwierdzeniem a nie przyczyną.

Rz 3:23, Rz 4:16, Rz 6:23, Rz 9:16, Ef 1:3-12, Ef 2:1-10, J 6:44, Tt 3:5-7, J 6:37, J 15:16.19, J 17:2-10.24, Mt 1:21, Ef 5:25, 1 J 4:10, Flp 1:29, Rz 8:28-39, J 10:28-29, Jk 2:14-26.

7. Dzieło Ducha Świętego

Duch Święty został zesłany z Nieba, aby przynieść chwałę Chrystusowi i aby zastosować Jego dzieło zbawienia, działając w Jego wybranych. Przez wszechmocne działanie Ducha Świętego duchowo martwi grzesznicy są ożywiani do duchowego życia. On odnawia ich naturę i przywraca do życia – w ten sposób słyszą Boże wezwanie kierowane przez Boże Słowo, otrzymują pragnienie i zdolność, aby upamiętać się z grzechów i uwierzyć w Chrystusa jako swojego Zbawiciela i Pana. Duch Święty zamieszkuje każdego wierzącego i dalej w każdym z nich działa – wzmacnia ich, aby mogli coraz bardziej przestrzegać Bożych Praw (m.in. Dziesięciu Przykazań), aby mogli przezwyciężać w sobie grzech i pokusę oraz aby czcili Boga w swoim życiu. On daje pewność zbawienia i sprawia w nich wzrastające podobieństwo do Chrystusa. Prawdziwi wierzący są podtrzymywani i zachowani aż wejdą do radości Nieba. Duch Święty mieszka i działa w Zborze, powołując w nim przywódców i udzielając wszystkim członkom Swoich darów. Dary Ducha Świętego związane z nowym objawieniem – języki, proroctwa i cuda – uwiarygodniały Bożych posłańców, którzy wyjawiali tajemnice Ewangelii oraz przyczyniły się do powstania doskonałego Słowa Bożego. Dar języków (używane ówcześnie w mowie, żywe języki), jako forma proroctwa, był znakiem wskazującym na to, że Królestwo Chrystusowe zostało otwarte dla wszystkich narodów, a nie tylko dla Żydów. Zamknięty kanon Pisma Świętego stał się fundamentem Kościoła, dlatego dary te obecnie ustały. Pismo Święte jest obecnie najwyższym, wystarczającym i pewnym autorytetem we wszystkich sprawach wiary i postępowania.

J 16:7-14, J 3:5-7, J 1:13, Tt 3:5-7, 1 P 1:23, J 14:17, Rz 8:1-10, 1 J 3:6-9, Ef 3:16, Hbr 13:20-21, Ga 5:16-26, Jd 24-25,  1 P 1:3-5,  1 Kor 3:16-17,  Dz 20:28,  Rz 12:3-8,  1 Kor 12:1-31,  Ef 4:7-16,  Ef 2:20-22,  Ef 3:3-5, Hbr 1:1-2,  Hbr 2:3-4,  Rz 16:19,  Dz 2:1-21,  1 Kor 14:21, Iz 28:11-12, Ef 2:11-13, 1 Kor 13:8-10, 2 Tm 3:15-17.

8. Kościół

Kościół jest zgromadzeniem powołanych – tych, którzy zostali wezwani do wiary w Chrystusa i zostali przez Niego odkupieni. Kościół jest zbudowany na fundamencie Słowa Bożego, a jego kamieniem węgielnym jest Chrystus. Chrystus jest Głową Kościoła i jedynie On sprawuje władzę w Kościele. Władza Chrystusa, Głowy Kościoła sprawowana jest w lokalnych Zborach przez Starszych pełniących rolę duchowych pasterzy i przywódców. Powierzenie roli przywódczej w Zborze mężczyznom, którzy spełniają określone w Biblii wymagania, wynika z historii stworzenia, upadku i odkupienia. Wierzący powinni przyłączyć się do Zboru, aby oddawać cześć i służyć Bogu oraz aby mogli doświadczać zachęty i zbudowania przez Słowo. W zwiastowaniu i praktyce Zbór charakteryzuje się wiernym trzymaniem się całego Słowa Bożego: w swoim przesłaniu Ewangelii, w sposobie oddawania Bogu chwały, w swoich obrzędach (ustanowieniach), w dyscyplinie i w wypełnianiu wielkiego polecenia misyjnego Pana Jezusa Chrystusa. Ponad wszystko jednak Zbór wyróżnia się miłością swoich członków do Boga i do siebie nawzajem. Oddawanie chwały Bogu odbywa się na zgromadzeniach Zboru przez pośrednictwo Jego Syna. Obowiązkiem i przywilejem Zboru jest posłuszeństwo poleceniu Chrystusa, aby głosić Ewangelię całemu rodzajowi ludzkiemu, nauczać i chrzcić tych, którzy uwierzyli oraz włączać ich do Zborów.

Hbr 12:23,  1 Kor 1:2,  Flp 1:1,  Kol 1:18,  Ef 1:22-23,  Ef 5:22-33,  Mt 16:16-18,  1 Kor 3:11,  Dz 14:23,  1 Tm 2:8-15,  1 Tm 3:1-15,  1 Tm 5:17,   Dz 2:38-47,   Hbr 10:24-25,  Ef 5 19-20,  Kol 3:15-17,  Dz 20:25-31,  1 Tm 4:13.16,  2 Tm 1:13,  2 Tm 2:2,  2 Tm 4:2,  Mt 18:15-18, 1 P 5:1-5, Hbr 13:7.17, J 13:34-35, J 15:1-17,  2 M 20:4-6,  3 M 10:1-7,  1 Sm 15:22,  Mt 15:9,  J 4:24,  Mt 28:19-20,  Łk 24:47.

9. Chrzest i Wieczerza Pańska

Chrystus ustanowił dwa obrzędy (ustanowienia) – Chrzest i Wieczerzę Pańską – jako środki łaski dla Zboru. Chrzest i Wieczerza Pańska wraz z czytaniem i zwiastowaniem Słowa Bożego w czasie nabożeństw, a także wspólnym śpiewem i modlitwą, są środkami łaski, dzięki którym wierzący są duchowo karmieni i wzmacniani w wierze i postawie chrześcijańskiej na każdy dzień. Chrzest jest zewnętrznym znakiem przeżytego wcześniej duchowego odrodzenia. Jest aktem posłuszeństwa nawróconego ucznia symbolizującym jedność z ukrzyżowanym, pogrzebanym i zmartwychwstałym Zbawicielem, poprzez śmierć wierzącego dla grzechu, pogrzebanie starego życia i wskrzeszenie do chodzenia w nowym życiu w Chrystusie. Chrzest odbywa się przez całkowite zanurzenie w wodzie i jest naturalnym sposobem przystąpienia do członkostwa w Zborze. Wieczerza Pańska jest aktem posłuszeństwa, podczas którego członkowie Zboru, poprzez spożywanie razem chleba i wina wspominają śmierć Odkupiciela, oczekują na Jego ponowne przyjście i wskazują na jedność Jego Ciała – Zboru. Chleb symbolizuje złamane ciało Chrystusa, a wino symbolizuje Jego przelaną krew.

Rz 6:1-7, Kol 2:12,  Mt 28:19-20,  Dz 2:38.41.47,  Dz 8:36-38,  Mt 26:26-30,  Mk 14:22-26,  Łk 22:17-23,  Dz 20:7,  1 Kor 10:16-17,  1 Kor 11 23-29.

10. Mężczyzna, kobieta i małżeństwo

Bóg stworzył pierwszych ludzi, Adama i Ewę, mężczyzną i kobietą. Adam został stworzony najpierw, a Ewa została stworzona jako odpowiednia pomoc dla niego – zostali stworzeni jako równi sobie, lecz z odmiennymi rolami. Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga i może być zawarte tylko pomiędzy jednym mężczyzną i jedną kobietą. Poza małżeństwem Bóg nie zezwolił na jakąkolwiek aktywność seksualną. Małżeństwo rozpoczyna się z chwilą zawarcia publicznie aktu małżeńskiego. Celem małżeństwa jest wzajemna miłość i wsparcie współmałżonków, pomaganie sobie nawzajem w służeniu Bogu, wydawanie na świat potomstwa oraz ochrona przed niemoralnością. Małżeństwo ma odzwierciedlać relację pomiędzy Chrystusem a Kościołem, a jego fundamentalną cechą jest wierność.

1 M 2:18-25, Mt 19:3-6, 1 Kor 6:15-20, Mt 19:3-12, Mk 10:1-12,  Prz 2:17,  Ml 2:14-15,  5 M 22:23-24,  Rz 7:2-3,  1 Kor 7:12-16.39,  1 M 1:27-28, 1 Kor 7:2-6, Prz 5:15-20, Hbr 13:4, 1 P 3:1-7, Ef 5:22-33, 1 Tm 5:14, Tt 2:4-5, Prz 31:10-31, 1 Tm 2:9-15.

11. Rzeczy Ostateczne

Ciała ludzi po śmierci powracają do prochu, ale ich dusze natychmiast wracają do Boga. Dusze sprawiedliwych wchodzą do odpoczynku z Bogiem w Niebie, dusze grzeszników natomiast są w piekle, pozostawione w oczekiwaniu na ustanowiony przez Boga dzień sądu. W dniu tym Bóg będzie sądził świat przez Jezusa Chrystusa i każdemu odda według jego uczynków. W dniu tym Pan Jezus Chrystus powróci osobiście, widzialnie w ciele, w potędze i chwale, aby wskrzesić umarłych i sądzić wszystkich ludzi. Grzesznicy, wraz z diabłem i jego aniołami, pójdą na wieczną karę do jeziora ognistego, gdzie będą oddzieleni od Bożego błogosławieństwa i na wieki w ciele będą cierpieć męki. Usprawiedliwieni w Chrystusie w uwielbionych ciałach będą żyć i rządzić z Chrystusem na zawsze w Nowym Niebie i na Nowej Ziemi. W dniu tym Kościół zostanie przedstawiony Bogu bez skazy dzięki posłuszeństwu, cierpieniu i zwycięstwu Chrystusa. Wszystko to będzie ku uwielbieniu chwalebnej łaski Bożej.

1 M 3:19, Dz 13:36, Kzn 12:7, Łk 23:43, Dz 1:11, J 14:3, Obj 1:7, 1 Tes 4:16, Dz 24:15, Dz 17:31, Rz 2:6-11.16, Mt 25:46, J 5:28-29, Mt 13:40-50, Mk 9:43 44, 1 J 3:2, Flp 3:21, 1 Tes 4:17, 2 Tm 2:12, Ef 5:27.

__________________________________________________________________________________

Pełniejsze wyjaśnienie biblijnych prawd wiary wyznawanych przez Zbór Reformowanych Baptystów w Zielonej Górze można znaleźć w Londyńskim Wyznaniu Wiary z 1689 roku (London Baptist Confession of Faith 1689). Uznajemy, że nieomylne Pismo Święte jest nadrzędnym autorytetem we wszystkich sprawach wiary, moralności i postępowania. Jednakże Deklaracja Wiary Zboru Reformowanych Baptystów, Przymierze Członkostwa i wyżej wymienione Wyznanie Wiary z 1689 roku służą jako normy w celu ochrony prawdy, jako narzędzia do umocnienia w wierze i w prawym postępowaniu oraz jako podstawa jedności Zboru.